Pra facer unha sesión de abrazoterapia, (de esas que os máis "In" puseron de moda hai uis anos), foron precisos nove homes e medio, máis un bico nos fociños non houbo maneira de poderlo dar.

A verda é que na imaxe non se aprecia a grandeza de este vello castañeiro. Podiase decir que cada cano é como outro castañeiro

(26 de Diciembre de 2009)

Xa o dixe noutra ocasion,é un orgullo ter un castañeiro coma este.
Ó mesmo tempo que os primeiros moradores de Lubián levantaban barreiras, trazaban camiños e colmaban con xestas as súas casas, Adolfo Fernández, prantou o castañeiro que nos vindeiros anos axudaría o sustento da súa familia. Naquela nutrida terra virxe medrou moi á presa e ó cabo de dous outonos xa dou as súas primeiras castañas xanotas. Os anos caeron por lustros, decenas e centos, mais nin un solo novembro deixou de axudar ao sustento da familia co seu froito.

Non houbo xeadas, ventos nin crudos...
¿Cuantos siglos tera este vello castañeiro?, ¿cuantas xeracions comerían as suas castañas?.
Un árbol de esta categoria e un orgullo pos seus propietarios e po pueblo co ten. A mi produceme un profundo respeto y hasta algo de reverencia. Hay en Lubian alguns castañeiros mais de esta catagoria, debemos protegelos e respetalos.
Unhas fotos preciosas Pingadelo, como sempre.
Xa te comentarei o do ganchazo.