Esta casa foi a primeira escola na que entrei ao cumplir os seis anos. Once de febreiro de 1.958.
Lémbrome da cartilla aquela de "amo a mi mamá", a pizarra e mailo pizarrín tapando aquel pupitre que tiña un gran letreiro feito a navalla (porque non paso a creer que algúns rapazolos levaran formón e martelo á escola): NICANOR.
E que esgarrios botabamos ás veces naquela louxa con marco para borrar...!
Tamén quedei pasmado do sitio que ocupaba un compañeiro que fora á escola dous anos antes ca min:... ¿Catastróficos? ¡Qué va! Todo o contrario. Os invernos están prara iso, nevar, chover e xear. É un pracer andar pola neve, sobretodo cando inda está nevando, eu polo menos disfruto un montón si teño a oportunidade. Pero non deixo de reconocer que o de disfrutar tamén é relativo, sólo é cando se pode e non hai obligacións que cumplir, porque despois da neve ven o xelo, e se hai que conducir iso xa é outro cantar, pero o bailado, bailado, como a neve non ven cando a pedimos, hay que disfrutala cando... Quizá en algún poema escrito por mí anteriormente, de la sensación de que los inviernos en Lubián son catastróficos. No es así, yo estoy deseando de volver, esto de tan mal tiempo, suele pasar en días puntuales, muy pocos, es hasta lógico que esto suceda en pueblos de montaña de vez en cuando, y uno de ellos ha coincidido en el puente de la Constitución este año.
Como podéis observar, es muy confortable dar un paseo aún nevando por las calles del pueblo y cuando deja de nevar y sale el Sol disfrutas...