Luz ahora 0,10971 €/kWh
A forma de vida dos pobos queda definida na sua cultura, na sua tradición, na sua lingua, que son as suas raíces, a sua identidade.
Son mutos os que pensan que existe a necesidade de ter un modo de comunicación internacional, abrindo fronteiras. Eu o vexo ben, mais sempre que poidamos conservar a nosa lingua ou dialecto, pois penso que ésta é algo máis que un sistema de expresión do pensamento e de comunicación; é unha identificación cultural heredada dos nosos ancestros, e non podemos despreciala, senon tela como un orgullo.
Penso que pódense intercambiar culturas diferentes sen ter que perder ninguna de elas ou pensar que unha é millor que a outra, porque realmente non o é, senon que pode estar máis extendida.
Eu son de Lubián, un pobo a o que chegan influencias culturais de Galiza e Portugal principalmente, ainda que tamén chegan influencias de Castilla, pois dende sempre foi unha zona de tránsito. Aquí a xente síntese moi identificada con Galiza, non só por a lingua que falamos, tamén no folklore, na gastronomía, ... Neste concello temos dúas linguas cooficiais, o galego e o castelán, pois, aínda que sexa de Zamora, a influencia cultural da nosa veciña Galiza é moi notable, pois para sabemos que os mapas marcan uis límites que na realidade non existen e, si existen de algún modo, hai que romper cueles, pois o único que fain é por fronteiras e facer diferencias, e incluso, de algún modo, privar ou reprimir a sociedade de ir máis alá. Este é o caso da nosa zona, na que aínda que falamos o galego, lamentablemente sentímonos analfabetos a hora de escribilo, e sentirse así non é agradable, porque é a nosa lingua, cuanto antes que nos expresamos dende que decimos as primeiras palabras, é a lingua que falamos cuanto antes familia, cos amigos, cos vecinos, ... E penso que é un pouco lamentable o feito de que o cegar a escola se nos prohiba expresarnos do modo que sabemos e se nos impoña unha nova lingua simplemente porque nos estemos dentro do que os mapas señalan coma Zamora. Con esto non estou negando de Castilla ou pedindo pertenecer a Galiza, non, simplemente pido que se respete a cultura do pobo, pois isto é o que temos, e si o perdemos,... Para non somos nos; pido que se respete a nosa lingua e que a o igual que dende que entramos na escola ponnos o castelán en boca, nos dean a oportunidade de poder decidir si tamén queremos falar o galego, e non só no recreo ou na orella do compañeiro, senon co profesor.
María Lubián Diéguez (artígo escrito no ano 2000, mentras cursaba 2º de bacharelato, no instituto Valverde de Lucerna, Puebla de Sanabria. Pódense ver algúns artigos máis de outros nenos da zona na páxina web do instituto).
Saudos a toda esta xente.
Son mutos os que pensan que existe a necesidade de ter un modo de comunicación internacional, abrindo fronteiras. Eu o vexo ben, mais sempre que poidamos conservar a nosa lingua ou dialecto, pois penso que ésta é algo máis que un sistema de expresión do pensamento e de comunicación; é unha identificación cultural heredada dos nosos ancestros, e non podemos despreciala, senon tela como un orgullo.
Penso que pódense intercambiar culturas diferentes sen ter que perder ninguna de elas ou pensar que unha é millor que a outra, porque realmente non o é, senon que pode estar máis extendida.
Eu son de Lubián, un pobo a o que chegan influencias culturais de Galiza e Portugal principalmente, ainda que tamén chegan influencias de Castilla, pois dende sempre foi unha zona de tránsito. Aquí a xente síntese moi identificada con Galiza, non só por a lingua que falamos, tamén no folklore, na gastronomía, ... Neste concello temos dúas linguas cooficiais, o galego e o castelán, pois, aínda que sexa de Zamora, a influencia cultural da nosa veciña Galiza é moi notable, pois para sabemos que os mapas marcan uis límites que na realidade non existen e, si existen de algún modo, hai que romper cueles, pois o único que fain é por fronteiras e facer diferencias, e incluso, de algún modo, privar ou reprimir a sociedade de ir máis alá. Este é o caso da nosa zona, na que aínda que falamos o galego, lamentablemente sentímonos analfabetos a hora de escribilo, e sentirse así non é agradable, porque é a nosa lingua, cuanto antes que nos expresamos dende que decimos as primeiras palabras, é a lingua que falamos cuanto antes familia, cos amigos, cos vecinos, ... E penso que é un pouco lamentable o feito de que o cegar a escola se nos prohiba expresarnos do modo que sabemos e se nos impoña unha nova lingua simplemente porque nos estemos dentro do que os mapas señalan coma Zamora. Con esto non estou negando de Castilla ou pedindo pertenecer a Galiza, non, simplemente pido que se respete a cultura do pobo, pois isto é o que temos, e si o perdemos,... Para non somos nos; pido que se respete a nosa lingua e que a o igual que dende que entramos na escola ponnos o castelán en boca, nos dean a oportunidade de poder decidir si tamén queremos falar o galego, e non só no recreo ou na orella do compañeiro, senon co profesor.
María Lubián Diéguez (artígo escrito no ano 2000, mentras cursaba 2º de bacharelato, no instituto Valverde de Lucerna, Puebla de Sanabria. Pódense ver algúns artigos máis de outros nenos da zona na páxina web do instituto).
Saudos a toda esta xente.