Rebaja tu factura AQUÍ
Antes de adicarme ó taxi, fun lexionario no deserto do Sahara. Certo que facía calor, inda que eu pasei os quince meses en Dajla (daquela, Villacisneros), que está na costa, e o clima é suave pola influencia do Atlántico.
Sendo recluta, cando máis calor facía, tiñamos que facer instrucción ó sol e abrigados coa camisola por riba da camisa. Logo púñannos ó abesedo, detrás dun frontón, sentados no chan, en mangas de camisa, para as clases teóricas.
Como PROFESORES de teoría tiñamos os CABOS, casi todos andaluces imcomprensibles. Eu inda tiven sorte: o cabo do meu pelotón resultou ser un galego mostachudo, que como profesor de teoría non as vira máis gordas na súa vida. Non sei se Farruco non se inspiraría nel para algún conto dos que contaba, antes de facerse presentador da Galega.
Aquela tarde andaba metido na física, e alá se atolou nun bulleiral do que non daba saído. O certo é que a auga ferve a distintas temperaturas, dependendo da altitude. No Everest podes meter as mans en auga fervendo, porque ferve preto dos sesenta graos. El tiña que falarnos da altitude e a súa incidencia no punto de ebulición da auga. Pero dubidaba:
--El agua "ferve" a los noventa "graos" --sentenciou coma se fose un axioma.
Fíxose un grande silencio no que case se ouvía a respiración acompasada do noso mestre en teorías alpinistas.
--Perdone, mi cabo... --tuvo a afouteza de replicar un rapaz de Castromil-- El agua no hierve a los noventa grados. El agua hierve a los 100 grados.
O cabo remosquexou tantiño, rascouse tras dunha orella, e sen apresurarse ciscou de vagar outra sentencia substituta da anterior:
--Es cierto, recluta. Es verdad: el agua no "ferve" a los noventa "graos". Lo que "ferve" a los noventa "graos" es el "ánjulo" recto.
Sendo recluta, cando máis calor facía, tiñamos que facer instrucción ó sol e abrigados coa camisola por riba da camisa. Logo púñannos ó abesedo, detrás dun frontón, sentados no chan, en mangas de camisa, para as clases teóricas.
Como PROFESORES de teoría tiñamos os CABOS, casi todos andaluces imcomprensibles. Eu inda tiven sorte: o cabo do meu pelotón resultou ser un galego mostachudo, que como profesor de teoría non as vira máis gordas na súa vida. Non sei se Farruco non se inspiraría nel para algún conto dos que contaba, antes de facerse presentador da Galega.
Aquela tarde andaba metido na física, e alá se atolou nun bulleiral do que non daba saído. O certo é que a auga ferve a distintas temperaturas, dependendo da altitude. No Everest podes meter as mans en auga fervendo, porque ferve preto dos sesenta graos. El tiña que falarnos da altitude e a súa incidencia no punto de ebulición da auga. Pero dubidaba:
--El agua "ferve" a los noventa "graos" --sentenciou coma se fose un axioma.
Fíxose un grande silencio no que case se ouvía a respiración acompasada do noso mestre en teorías alpinistas.
--Perdone, mi cabo... --tuvo a afouteza de replicar un rapaz de Castromil-- El agua no hierve a los noventa grados. El agua hierve a los 100 grados.
O cabo remosquexou tantiño, rascouse tras dunha orella, e sen apresurarse ciscou de vagar outra sentencia substituta da anterior:
--Es cierto, recluta. Es verdad: el agua no "ferve" a los noventa "graos". Lo que "ferve" a los noventa "graos" es el "ánjulo" recto.