LUBIAN: Foi un día no mes de xaneiro, os prados branquexaban...

Foi un día no mes de xaneiro, os prados branquexaban ca xeada que caera pola noite. Os regatos estaban tesos de carambelo. Esto pasou fai mutos anos, cando o único calor que había nas casas era o dos braseiros mais o lume nas lareiras.
Era o día do casamento da Encarna. Ben cediño pola mañá chegou a tía Rosario, que como xa era a madriña do bautizo, iba a ser loxicamente a madriña da voda, e tíñase por costume que axudara a vesti-la noiva.
A Encarna tiña o traxe mailas enaguas dende facía tempo ben planchadas e encartadas no roupeiro, pero no mes de xaneiro o cuarto estaba tan frío que pra vestirse primeiro tiñan que quentar os trapos encima do lume na lareira. Esta era tarefa da madriña, pero a pesar do esmero que puso na faena non se deu conta de co lume prendera nun fío que colgaba das enaguas.
Cando a moza xa estaba vestida, ben arranxadiña e peripuesta, a tía Rosario non paraba de estirarlle aquelas arrugas imaxinarias e pasáballe a man polo vestido, arriba, abaixo, cando a Encarna xa aflixida pregúntalle:
-Madriña, ¿usté o día a súa voda tamén ardía?
-Bueno filla, tanto como arder non, pero calentota sí que iba….