Un tal Quesada, nun deses libriños da editorial O Moucho, debuxaba unha bonita estampa de usos e costumes que ben poideran axeitar cos ancestros de malladadacimapolapaladosalbard eiros. Enfoquémola no Churrián, barriada que imos pór de moda a partires deste medio:
Unha mazaira, ao medrar nun horto, rente a casa doutro veciño, penetrou pola porta carral da corte, seguíu a medrare, e saíu pola porta do balcón, ofrecendo as mazanciñas ao dono do horto tódolos anos.
Cando o señor Prat voltou de Cataluña e foi botar man da casa, encontrouse coa estampa.
Meses máis tarde, vémolo empertegado, coas mans nos cuadrís, ollando para a árbore intrusa. Ao seu carón, pregunta retóricamente Xinxelo:
--E logo como vai o preito?
Unha mazaira, ao medrar nun horto, rente a casa doutro veciño, penetrou pola porta carral da corte, seguíu a medrare, e saíu pola porta do balcón, ofrecendo as mazanciñas ao dono do horto tódolos anos.
Cando o señor Prat voltou de Cataluña e foi botar man da casa, encontrouse coa estampa.
Meses máis tarde, vémolo empertegado, coas mans nos cuadrís, ollando para a árbore intrusa. Ao seu carón, pregunta retóricamente Xinxelo:
--E logo como vai o preito?