Luz fijo a 0,11115 €/kWh
Eche ben certo que o negro resalta sobre o branco. Por iso algunha vez tuve ocasión de decirlle a algunha:
--A túa rosa é máis grande que a roseira.
Pero xa hai tanto tempo, que acho que inda non se inventaran as rosas negras. Tamén é certo que sempre tuve moita fantasía.
Lapaberzas fora coas vacas para a Serica, perto do Churrián, no tempo da sementeira. Naqueles tempos andaba a chocar cunha rapariga do pobo das pitas, e cheiráballe que tamén ela andaría coas vacas nun prado a beira do Leira, non moi lonxe da ponte de Xan Ares.
Deixou as vacas no seu prado, que era pechado, e saíu á carreira cara onde lle indicaba o seu concupiscente olfato. Ao chegar á ponte, espíuse e botou un bó baño no pociño que hai debaixo, refregándose cunhas herbas xabonosas para sacar do corpo --sobre todo das partes baixas-- o pó das leiras e do esterco da rés. Se atopaba aquela fermosa mociña, non iba a cheirar a beche...
E atopouna onde pensaba, con grande ledicia para os dous. E xogaron un bó rato co sentido do tacto, e biquiños por alí e por acá...
Hai que decir que daquela inda non había auga nas casas.
O certo é que cando chegou o intre máis cobizado, abríronse aqueles muslos probablemente branquiños, pero ben cheíños dunha roña negra, coma as cagachas que cargara onte a tarde... E ata lle pareceu palpar unhas cascarrias nos pétalos da rosa negra.
Qué lapaberzas era o Lapaberzas: o seu soldadiño pasóu de firme á posición de descanso, e non foi quen de presentar armas.
Así rematou de sopetón aquel choqueiro dun lobiño cunha poliña. Pluma e pelo nunca fixeron boas migas.
--A túa rosa é máis grande que a roseira.
Pero xa hai tanto tempo, que acho que inda non se inventaran as rosas negras. Tamén é certo que sempre tuve moita fantasía.
Lapaberzas fora coas vacas para a Serica, perto do Churrián, no tempo da sementeira. Naqueles tempos andaba a chocar cunha rapariga do pobo das pitas, e cheiráballe que tamén ela andaría coas vacas nun prado a beira do Leira, non moi lonxe da ponte de Xan Ares.
Deixou as vacas no seu prado, que era pechado, e saíu á carreira cara onde lle indicaba o seu concupiscente olfato. Ao chegar á ponte, espíuse e botou un bó baño no pociño que hai debaixo, refregándose cunhas herbas xabonosas para sacar do corpo --sobre todo das partes baixas-- o pó das leiras e do esterco da rés. Se atopaba aquela fermosa mociña, non iba a cheirar a beche...
E atopouna onde pensaba, con grande ledicia para os dous. E xogaron un bó rato co sentido do tacto, e biquiños por alí e por acá...
Hai que decir que daquela inda non había auga nas casas.
O certo é que cando chegou o intre máis cobizado, abríronse aqueles muslos probablemente branquiños, pero ben cheíños dunha roña negra, coma as cagachas que cargara onte a tarde... E ata lle pareceu palpar unhas cascarrias nos pétalos da rosa negra.
Qué lapaberzas era o Lapaberzas: o seu soldadiño pasóu de firme á posición de descanso, e non foi quen de presentar armas.
Así rematou de sopetón aquel choqueiro dun lobiño cunha poliña. Pluma e pelo nunca fixeron boas migas.