Dándolle un vistazo os mensaxes do foro de Lubián. Me chamou a atención cuando relatas as aventuras que a túa abuela pasou, no camiño entre o Pereiro e a Canda, encima de ter que ir cargada cos alimentos que ela podía conseguir no economato, (por entonces todo estaba racionado o máximo) ter que soportar os lobos de compañia... Coitada muller, que ganas tería de chegar a súa casa, a xentiña na aquela, foron unhos héroes, eles, elas pra poder sobrevivir, mui poucas personas se librarían de pasar fames e calamidades. Podemos considerarnos afortunados, o non haber nacido antes da guerra civil ou durante ese periodo, aunque a posguerra tamén foi fastidiada, eran os anos da fame, e se pasaban canutas.
De estar o pan racionada, si me dou algo de conta, recordo por pouco de ver en casa (o ter meus padres panaderia) como iba a xente a comprar o pan con unhos cupóns parecidos os sellos, eran de color rosa, tiñan que ir o Ayuntamiento por eles, ali lle puñan as racións que lle correspondía a cada familia, as racións eran ridículas, se comian e quedabas con máis fame que antes de empezar.
Facian unhas grandes colas pra poder comprar, me contaban que hasta tiñan que estar moitas veces a Guardia Civil presente, debido as guerrescas que se preparaban, hasta pelexarse por un trozo de pan, unha botella de aceite ou cousas polo estilo.
Fixaros hasta que punto era miseria, esto contoumo miña madre, Q. E. D. os pueblos prefiero deixalos no anonimato, o parecer, iba un home por as casas, levaba un trozo de lacón atado con unha corda, cuando o pote do caldo estaba fervendo, o metía a cocer un pouco é cobraba polo tempo que estaba cocendo dentro do pote, tiraba da corda pra arriba e co trozo de lacón iba a siguiente casa con mismo sistema, e así sucesivamente. Os do final pouca sustancia daría o hueso...
Saúdos.
De estar o pan racionada, si me dou algo de conta, recordo por pouco de ver en casa (o ter meus padres panaderia) como iba a xente a comprar o pan con unhos cupóns parecidos os sellos, eran de color rosa, tiñan que ir o Ayuntamiento por eles, ali lle puñan as racións que lle correspondía a cada familia, as racións eran ridículas, se comian e quedabas con máis fame que antes de empezar.
Facian unhas grandes colas pra poder comprar, me contaban que hasta tiñan que estar moitas veces a Guardia Civil presente, debido as guerrescas que se preparaban, hasta pelexarse por un trozo de pan, unha botella de aceite ou cousas polo estilo.
Fixaros hasta que punto era miseria, esto contoumo miña madre, Q. E. D. os pueblos prefiero deixalos no anonimato, o parecer, iba un home por as casas, levaba un trozo de lacón atado con unha corda, cuando o pote do caldo estaba fervendo, o metía a cocer un pouco é cobraba polo tempo que estaba cocendo dentro do pote, tiraba da corda pra arriba e co trozo de lacón iba a siguiente casa con mismo sistema, e así sucesivamente. Os do final pouca sustancia daría o hueso...
Saúdos.
