Alá polo ano 1973 ou 74 sendo eu rapaz de escasos oito anos, andabamos unha tarde de domingo, varios “pintas”, ás froitas que o Agustin tiña na Cana. De repente vemos que pola canada acía nos, ven un matrimonio de carrilanos que facía pouco tempo vivían no pueblo, ó que chegaran para traballar na CECEA. Nos espantados por tal de non ser descuberta a nosa trasgada, metimonos na caseta que ó pé do camiño había, e creo que inda hai, engatemos pola parede e agazapemonos no alto, por tras de unha viga. Mal pensemos nos que a intención que levaban era a de meterse na caseta, e máis sorpresa foi a nosa ver como “pisaban a herba”... iso si que era pisar a herba, el, de pé cos pantalóns a media perna, ela a saia remangada e as bragas nas canelas, déronnos todo un recital do quen non deixemos escapar detalle
- ¡Ay Maximina que se me parten las piernas!
- ¡Aguanta Rufino que me voy contigo!
En adiante, cada tarde de domingo despois do Vermout vespertino no Bar do Poblado, aquela parexa buscaba a intimidade da castea da Cana. E nos acheguémonos varias tardes a procura das ensinanzas no xeito de pisala herba.
- ¡Ay Maximina que se me parten las piernas!
- ¡Aguanta Rufino que me voy contigo!
En adiante, cada tarde de domingo despois do Vermout vespertino no Bar do Poblado, aquela parexa buscaba a intimidade da castea da Cana. E nos acheguémonos varias tardes a procura das ensinanzas no xeito de pisala herba.