Sendo eu un garoto, xa fai moitos anos, na decrúa, axudábale a meu pai a arar a cortiña de San Sebastián, e cia o cimo a vertedera enganchábasenos cada dúas por tres nas raíces da nogueira co Manoliño ten na súa horta. Por baixo de nos andaba escabuxando nos allos a tía Agueda que non perdía detalle da nosa xeira, rezadora e comedora dos santos como poucas, e ata cun da súa propiedade que andaba polas portas pedindo esmola, acercouse a meu pai e dixole: mira, o que tes que facerlle a nogueira é a mouquiña, si, si a mouquiña. Hai uns anos eu fixelo a unha que puxeron por riba da nosa cortiña da Mollariza, despois cando foi o tempo dás confesións en segredo conteillo ó crego, máis a nogueira non foi adiante.
Agora lembro eu que a nogueira non foi adiante, máis tampouco a tía Agueda vive xa, nin á horta da Mollaríza hai quen le bote unhas fabas.
Récenme máis a modiño.
Agora lembro eu que a nogueira non foi adiante, máis tampouco a tía Agueda vive xa, nin á horta da Mollaríza hai quen le bote unhas fabas.
Récenme máis a modiño.
