Naqueles tempos nos que os retretes inda non se inventaran, e para o alumbrado público inda non se creara a luz, el, un viuvo sesentón, xa coñecía que a veciña estaba avizada a escancharse por riba dunha guicha do pontón, e botar as súas deposicións directamente ao rigueiro. Bragas, non sei se levaba. Aposto que non, porque aquela crisis sí que era crisis.
Unha noite que había boa lúa, el decidiu agardala agarvado debaixo do pontón. Alí estuvo perto dunha hora a esperar.
De sopetón apagouse a luz da guicha. Entón el meteu a man por aquel burato, agarrou unhas guedellas e tirou delas con forza.
Carallo! Foi boa! Ela berrou coma unha fera, ao tempo que ciscou un inmenso cagallón que quedou depositado entre o pulso do meu avó e a manga da súa chaqueta de pana.
Cando mo contou, dúcias de anos despóis, dábame a cheirar a bocamanga, e aínda había arrecendo.
Unha noite que había boa lúa, el decidiu agardala agarvado debaixo do pontón. Alí estuvo perto dunha hora a esperar.
De sopetón apagouse a luz da guicha. Entón el meteu a man por aquel burato, agarrou unhas guedellas e tirou delas con forza.
Carallo! Foi boa! Ela berrou coma unha fera, ao tempo que ciscou un inmenso cagallón que quedou depositado entre o pulso do meu avó e a manga da súa chaqueta de pana.
Cando mo contou, dúcias de anos despóis, dábame a cheirar a bocamanga, e aínda había arrecendo.
Cada dia estaste a degradar mais, xa poño en duda que teñas a educaión, que segun me dixeron tes.
Ballesteros, estou de acordo, a Pita Moñuda, e algo ficticio, coma si fora una alegoría, pero o que tira dos fios da pita, como si fose una marioneta, e o dono da pita, que sigue a ser un porco noxento. Pódense decir argalladas, pero con un pouco de inxenio ou desimuladamente en xeral, nunca pondo a ninguén en primeria persoa, como fai él, e moito menos, espetalas na primeira ringleira.
Ya me mando un email, un do noso foro, no que me dice, que sabe que e: Que está a escribir con tres nomes: Ainda Cho Sei, Pita Moñuda, a bubela da casa da Maria do Marcial.
Cando escribe como Pita Moñuda, e insultante, obsceno, bocazas e porco.
Cando o fai como Bem Cho Sei: E como una incógnita, facendo o tonto, disciplinado, que parece que quieres, pero que non queres.
Cando o fai A bubela da casa da María do Marcial: E como si falaxe ex-cátedra, culto, seguro de si mesmo, arrogante, prepotente, ingenioso, vanidoso, moi preparado, como un verdadeiro licenciado ou catedrático.
Pero como decían as nosas avoas: Ainda que a mona se vista de seda, mona se queda.
Lembras cando o Fraga era noivo da Carmiña, o Sr. Azaña xogaba as carta com José Antonio (Fraga) e como casi sempre gañaba, botaballe una bailada o redor del, eu tamen digo o mesmo, votolle una bailada, e que o zurzan.
Saudos
Ballesteros, estou de acordo, a Pita Moñuda, e algo ficticio, coma si fora una alegoría, pero o que tira dos fios da pita, como si fose una marioneta, e o dono da pita, que sigue a ser un porco noxento. Pódense decir argalladas, pero con un pouco de inxenio ou desimuladamente en xeral, nunca pondo a ninguén en primeria persoa, como fai él, e moito menos, espetalas na primeira ringleira.
Ya me mando un email, un do noso foro, no que me dice, que sabe que e: Que está a escribir con tres nomes: Ainda Cho Sei, Pita Moñuda, a bubela da casa da Maria do Marcial.
Cando escribe como Pita Moñuda, e insultante, obsceno, bocazas e porco.
Cando o fai como Bem Cho Sei: E como una incógnita, facendo o tonto, disciplinado, que parece que quieres, pero que non queres.
Cando o fai A bubela da casa da María do Marcial: E como si falaxe ex-cátedra, culto, seguro de si mesmo, arrogante, prepotente, ingenioso, vanidoso, moi preparado, como un verdadeiro licenciado ou catedrático.
Pero como decían as nosas avoas: Ainda que a mona se vista de seda, mona se queda.
Lembras cando o Fraga era noivo da Carmiña, o Sr. Azaña xogaba as carta com José Antonio (Fraga) e como casi sempre gañaba, botaballe una bailada o redor del, eu tamen digo o mesmo, votolle una bailada, e que o zurzan.
Saudos
Veño tendo mil caras. Ou somentes tres?
A Pita Moñuda, excelente. Sobre todo na Vilavella, sexa quen sexa. Exquisita, ben falada, tal vez retórica para o meu gusto. Parabéns para este personaxe, sexa home ou muller, ou ningunha das dúas cousas. A mil anos luz dos seus detractores, enzaramallados nunha escrita que non parece ser precisamente o seu.
Ben Cho Shey! Xa quixera eu estar á súa altura! Pero non.
A Bubela da Casa da María do Marcial tamén son eu, coma Ben Cho Sei, e como A Pita. Este personaxe, a Bubela, seguramente se parta de risa tanto de vostede como de min. Polo de agora inda non podo valorar o seu estilo, porque entra pouco por eiquí. O que sí valoro é a súa intervención atinada nun conto aritmético arranxado a partires dun libro de texto de matemáticas de 1º da ESO.
Logo está INDA CHO SEI, a incógnita. Que incógnita? Parece que quere, pero que non queres...
Non vivo dos contos, pero dígolle unha cousa: Algún conto meu editado en Galicia co meu nome e apelidos ten sido obxeto de comentarios de texto na Facultade de Filoloxía Galega, comentarios imprescindibles para finalizar a carreira. Trasnadas dun catedrático emérito como Alonso Montero. Eu seino, porque as alumnas non deron atopado o libriño, e viñeron deica Lubián a buscalo.
Por outra banda, aínda que non vivo do conto, téñenme pagado uns bós cartiños, con deducción para a Facenda e todo, a Xunta cando mandaba Fraga, a Mesa pola Normalización Lingüística, o Consello da Cultura Galega e a Universidade de Vigo por ir contando os meus contiños por lugares como Santiago, Ribadeo, A Estrada, Vilar de Santos ou San Martín de Trevello. Perdón por non tér avoa, pero tampouco complexos. Deste xeito comprenderá vostede o impacto que me fai o seu comentario de badulaque.
Por certo: algúns dos seus chistes moi ben. Pero tamén teño que decirlle que hai outros que os deixa totalmente escangallados.
Unha palmada nas costas, por certo, de amigo. Eu non veño sendo enemigo de ninguén.
A Pita Moñuda, excelente. Sobre todo na Vilavella, sexa quen sexa. Exquisita, ben falada, tal vez retórica para o meu gusto. Parabéns para este personaxe, sexa home ou muller, ou ningunha das dúas cousas. A mil anos luz dos seus detractores, enzaramallados nunha escrita que non parece ser precisamente o seu.
Ben Cho Shey! Xa quixera eu estar á súa altura! Pero non.
A Bubela da Casa da María do Marcial tamén son eu, coma Ben Cho Sei, e como A Pita. Este personaxe, a Bubela, seguramente se parta de risa tanto de vostede como de min. Polo de agora inda non podo valorar o seu estilo, porque entra pouco por eiquí. O que sí valoro é a súa intervención atinada nun conto aritmético arranxado a partires dun libro de texto de matemáticas de 1º da ESO.
Logo está INDA CHO SEI, a incógnita. Que incógnita? Parece que quere, pero que non queres...
Non vivo dos contos, pero dígolle unha cousa: Algún conto meu editado en Galicia co meu nome e apelidos ten sido obxeto de comentarios de texto na Facultade de Filoloxía Galega, comentarios imprescindibles para finalizar a carreira. Trasnadas dun catedrático emérito como Alonso Montero. Eu seino, porque as alumnas non deron atopado o libriño, e viñeron deica Lubián a buscalo.
Por outra banda, aínda que non vivo do conto, téñenme pagado uns bós cartiños, con deducción para a Facenda e todo, a Xunta cando mandaba Fraga, a Mesa pola Normalización Lingüística, o Consello da Cultura Galega e a Universidade de Vigo por ir contando os meus contiños por lugares como Santiago, Ribadeo, A Estrada, Vilar de Santos ou San Martín de Trevello. Perdón por non tér avoa, pero tampouco complexos. Deste xeito comprenderá vostede o impacto que me fai o seu comentario de badulaque.
Por certo: algúns dos seus chistes moi ben. Pero tamén teño que decirlle que hai outros que os deixa totalmente escangallados.
Unha palmada nas costas, por certo, de amigo. Eu non veño sendo enemigo de ninguén.