Calcula tu ahorro de luz
Son as cinco da mañan, hai que levntarse cediño, ir sacando as vacas da corte, xunxilas, e apor o carro. Xa onte a tarde, arrancando co garapio, recebendo as salpicadelas e botando o carro ca espalladeira, deixamos cargado o carro de esterco. O pai saca unha vaca e deixa o rapaz, que solo ten seis anos, pegando dela hasta que saca a outra, unha vez xuntas, colle o xugo cunha mau e ponho encima das molidas, xunxen a parexa e repiten a operacion ca segunda parexa. Ahora ai que apor os carros e guiar hasta a leira. Oxe van a Sera Grande. Ai que sair cediño para estar o amanecer na leira, levan no alto dos carros os arados, a semente e un feixe pequeno de palla para facer as embelgas. Despois de unha hora larga de camiño, chegan a leira, van descargando os montois de esterco, despois esparexer, embelgar e sembrar.. por o arado e empezar a arar. O rapaz quere pero non pode, solo ten seis anos, non lle queda outra que andar dediante de parexa do pai. "tente arriba, tente abaixo"... asi hasta que queda a leira arada.... con arado romano.
Certo, bubela: todo correcto e ben contado. Eu, se me permites, agregaríalle un pequeno detalle: se se levantan as cinco da mañá pra xunxir, quere decir que non "acomodaron" as vacas antes. Indo o carro cargado e levando encima o arado, a semente e mais a palla pra embelgar, non viña mal levar tamén un feixe de millos, ou un par de mañuzos de herba, pra que, cuando o gañán faga un alto na sua xornada (entre 9 e 10) pra mandarlle unhas magras de xamón e unhos chourizos, todo ben regado con viño de Otero, tamén teña algo que porlle de diante as vacas; deste xeito fáiselle a xornada algo mais corta a todos.
¡Tente arriba, Marquesa!.
Saludos.
¡Tente arriba, Marquesa!.
Saludos.
¡Ay! Mociñas e mozos de aqueles tempos. Que ben o pasábamos nas festas... Millor que arando, pro outro día da festa, os nosos oidos en lugar de oir as esquilas é os chocallos das vacas, ou o cantar do carro, sendo esto o que tiñamos máis próximo, sólo se oia a orquesta Monterrey acompañadas do demais bullicio do baile.
Aqueles tempos da laboura, foron maravillosos, certo, que había juventud é moita gana de juerga (as pesetas algo escasas) a pesar de ésto, tamén que a sementeira era mui porca, na herba se sudaba bastante é picaban os ollos, o da acarrexa é na malla se metian as estriganas hasta no ombligo, inda así, eramos felices.
Mui gratificante a conviviencia coa a xente do pueblo, estabas nas fincas, ibas por os camiños e sempre te encontrabas con xente con quen falar. A veces se reunían as personas, ahí se contaban as súas penas é alegrias, (tamén se discutía) todo valía, que si o meu prado da millor herba que o teu, que si a miña vaca roxa non hay outra que lle vaya o pelo pelexando, no pueblo hoxe en día inda non naceu outra igual, cuando a miña parexa negue tirando, escusa de ir outra, o das eminas e tegas de centeno que cosechaba cada cual, ah! e que si o carro cantaba millor si o eixe era de acreixo ou de negrillo, con eso xa había tema pra darlle a lengua un rato, si na xuntanza había mulleres e homes, a cousa era máis variada.
Eu penso, que os zamancos, a trasga, o arado, o xugo, as rodas do carro, os colares das vacas tan anchos eles, adornados hasta con piel de teixugo, coas esquilas muy brillantes ¡están tan bonitos colgados de adorno nas bodegas! que é verdadera pena poñelos en uso de novo.
Un refrán castellano, dice así, /a la mañana el rocio/ al mediodía el calor/ al atardecer los mosquitos/ no quiero ser labrador/.
Todos os que escribimos aiquí, creo casi todos, seguimos éste consello tan acertado.
Aqueles tempos da laboura, foron maravillosos, certo, que había juventud é moita gana de juerga (as pesetas algo escasas) a pesar de ésto, tamén que a sementeira era mui porca, na herba se sudaba bastante é picaban os ollos, o da acarrexa é na malla se metian as estriganas hasta no ombligo, inda así, eramos felices.
Mui gratificante a conviviencia coa a xente do pueblo, estabas nas fincas, ibas por os camiños e sempre te encontrabas con xente con quen falar. A veces se reunían as personas, ahí se contaban as súas penas é alegrias, (tamén se discutía) todo valía, que si o meu prado da millor herba que o teu, que si a miña vaca roxa non hay outra que lle vaya o pelo pelexando, no pueblo hoxe en día inda non naceu outra igual, cuando a miña parexa negue tirando, escusa de ir outra, o das eminas e tegas de centeno que cosechaba cada cual, ah! e que si o carro cantaba millor si o eixe era de acreixo ou de negrillo, con eso xa había tema pra darlle a lengua un rato, si na xuntanza había mulleres e homes, a cousa era máis variada.
Eu penso, que os zamancos, a trasga, o arado, o xugo, as rodas do carro, os colares das vacas tan anchos eles, adornados hasta con piel de teixugo, coas esquilas muy brillantes ¡están tan bonitos colgados de adorno nas bodegas! que é verdadera pena poñelos en uso de novo.
Un refrán castellano, dice así, /a la mañana el rocio/ al mediodía el calor/ al atardecer los mosquitos/ no quiero ser labrador/.
Todos os que escribimos aiquí, creo casi todos, seguimos éste consello tan acertado.