Xa sabes que son pescador de río. Camiño moitos kilómetros por unha borda e pola outra. Os propios pés, cegos nas botas de goma, saben cando hai que cruza-lo río. O que máis me gusta é visitar ríos descoñecidos, e ás veces sinto ansias de chegar a unha curva ou un horizonte...
Pero no caso do río do que andamos a falar, ben sabemos o que hai do outro lado. O que pasa e que a Bubela non estará no allo.
Nin che paga a pena.
Pero no caso do río do que andamos a falar, ben sabemos o que hai do outro lado. O que pasa e que a Bubela non estará no allo.
Nin che paga a pena.
Aprezado Inda, coidado cos ríos descoñecidos, que de pronto xegue unha crecida, que o mellor nos obriga a cruzalo donde nahún tíñamos pensado, sin ir más lexos a que ver o que pasou por Andalucía.
Unha aperta.
Unha aperta.
Hai lugares, Vintecinco, onde fixeron as casas no propio leito dos ríos, e os ríos acaban axustando contas.
No Tuela, un día de pesca, crucei para a borda das Valiñas por un lugar onde se pasaba ben. Era un día de babuxa no mes de maio. Despóis botouse a chover de verdade, e cando os pes quixeron levarme á boa beira noutro pasadeiro, non me atrevín polo crecido que xa viña o río.
Tiven que deixa-los pertrechos debaixo dunha "pala" dun fragaredo, e reptar por debaixo das uceiras e das xestas, molladiño coma un "pelanxo", en busca dalgún lugar onde cruzar, río arriba.
En Vila Raial, onde o río vai máis chairo e ancho, como eu xa ía ben enchumbado, tiven a afouteza de cruzar, dándome a auga pola cintura. Pero levoume a corrente. Vinte metros máis abaixo, fun quen de botarlle a man a galla dun salgueiro e saír na beira doada.
Desde aquela --hai xa uns vinte anos-- só vou de pesca, a disfrutar do río, cando o tempo acompaña. E nada máis barruntar un cambio no día, fuxo da auga como alma que leva o demoño.
No Tuela, un día de pesca, crucei para a borda das Valiñas por un lugar onde se pasaba ben. Era un día de babuxa no mes de maio. Despóis botouse a chover de verdade, e cando os pes quixeron levarme á boa beira noutro pasadeiro, non me atrevín polo crecido que xa viña o río.
Tiven que deixa-los pertrechos debaixo dunha "pala" dun fragaredo, e reptar por debaixo das uceiras e das xestas, molladiño coma un "pelanxo", en busca dalgún lugar onde cruzar, río arriba.
En Vila Raial, onde o río vai máis chairo e ancho, como eu xa ía ben enchumbado, tiven a afouteza de cruzar, dándome a auga pola cintura. Pero levoume a corrente. Vinte metros máis abaixo, fun quen de botarlle a man a galla dun salgueiro e saír na beira doada.
Desde aquela --hai xa uns vinte anos-- só vou de pesca, a disfrutar do río, cando o tempo acompaña. E nada máis barruntar un cambio no día, fuxo da auga como alma que leva o demoño.
