LUBIAN: Baixou un día desde a Escola ao bazar que había no...

Baixou un día desde a Escola ao bazar que había no pobo, para mercar algunhas cousiñas que farían falta no centro.
Cando voltou, acercouse a min con cara de non saber se contarme ou non o seu segredo. Por fin decidiuse:
--Inda, mira unha cousa... A señora de bazar é viuva, non si?
--Ë viuva, si.
--E o carteiro?
--Manuel? Non. Manuel está casado coa María. É o pai do Niní.
--Pois... enténdense. A señora do bazar e o carteiro... enténdense.
--E logo por que dices tal cousa? --preguntei, escarallándome xa coa risa.
--Porque entra no bazar, o carteiro, e xa por dúas veces o observei... Dícelle
con moito xeitiño: "Hola, amor".
--Claro, home. O carteiro sempre foi moi xeitoso no falar. E a señora do bazar chámase Amor.

O caso está ben gracioso, un se imagina o Manuel entrando no comercio, coa súa cara de bonachón, abrindo os ollos hacia a Amor pra saludala, o tal, diría esto está ben claro, aiqui hay un ligue en toda regla.
Así é a vida, a veces nos pensamos unha cousa, despois resulta ser totalmente distinto a realidad.

Amigo Inda: Pensome que o bazar existe, é o lado do peirao de Cangas pero agora a señora xa e mui maior e quen rexenta o negocio e unha filla casada (mui ben casada) quen por certo tamen se chama Amor, que xa ten fillos mociños. De quen non puiden conseguir información foi do carteiro.
Un saudo pra Inda, Piño, Candil e todos os foreiros de voa bontade.