Luz fijo a 0,11115 €/kWh
Burguillos non era o seu primeiro apellido. Para min sempre foi o Capitán De las Heras. Procedía tamén da tropa, como Romerales. Foi el quen me meteu naquela oficina que de tantos barrigazos polas dunas me salvou. Era segoviano, do pobo de El Espinar, e conocía ao comandante Vicente Tomás, de Lubián.
Eu tamén o vin entretenido varias veces, furgando co rotulador e o cartabón na "Escalilla de Oficiales". Pero nunca me atrevín a darlle conversación, se lle daba por estar calado.
Dictábame os escritos coma se fose un vello mestre e eu un aprendiz, pois como a miña mecanografía era só de catro dedos, en lugar de palabrear, silabeaba.
Unha mañá mandoume repetir un oficio porque advertiu unha falta de ortografía:
--Lubián, coño, pon más atención, que eres maestro. Ovispo se escribe con uve.
--No, mi capitán. Obispo es con be.
-- ¿Con be? ¡Valiente maestro estás tu hecho! Repite el oficio, y corrige esa falta.
O escrito saíu para o seu destino, anunciando a presencia do "ovispo" na Santa Misa e na Parada Militar do seguinte domingo, con motivo de non lembro xa que festividade.
Logo collín un diccionario de castelán da biblioteca para saldar a dúbida, e cando voltou De las Heras, abrino pola palabra obispo, e mostreille-lo con toda educación na súa mesa.
-- ¿Qué cóño me enseñas?
--Obispo, mi capitán, que es con be.
Deulle unha labazada ao libriño que o botou contra a parede, e berrou deste xeito:
--Mecagüen mi puta madre, Lubián. Ni diccionario, ni hostias. Si tu capitán dice que ovispo es con uve, es con uve, ¡joder!.
Eu amodorreime..., encollín todo o que fun capaz de encoller, agarvándome na miña mesiña, mudo coma unha lezma despreciable.
Houbo un profundo silencio duns cinco minutos. Despois levantouse, con non moi boa fustaxe, e díxome con moito respecto e mellor talante:
--A ver, Lubián, a partir de este momento se acabaron los dictados. Yo te mandaré hacer un escrito para tal cosa, la que sea, y tú lo redactas a tu manera, y me lo das a la firma. Buenos días.
Colleu o seu gorro, e saíu pola porta, camiño seguramente da cantina dos oficiais, a degustare unha tapiña de Thackeray, digo..., de bacallau.
Eu tamén o vin entretenido varias veces, furgando co rotulador e o cartabón na "Escalilla de Oficiales". Pero nunca me atrevín a darlle conversación, se lle daba por estar calado.
Dictábame os escritos coma se fose un vello mestre e eu un aprendiz, pois como a miña mecanografía era só de catro dedos, en lugar de palabrear, silabeaba.
Unha mañá mandoume repetir un oficio porque advertiu unha falta de ortografía:
--Lubián, coño, pon más atención, que eres maestro. Ovispo se escribe con uve.
--No, mi capitán. Obispo es con be.
-- ¿Con be? ¡Valiente maestro estás tu hecho! Repite el oficio, y corrige esa falta.
O escrito saíu para o seu destino, anunciando a presencia do "ovispo" na Santa Misa e na Parada Militar do seguinte domingo, con motivo de non lembro xa que festividade.
Logo collín un diccionario de castelán da biblioteca para saldar a dúbida, e cando voltou De las Heras, abrino pola palabra obispo, e mostreille-lo con toda educación na súa mesa.
-- ¿Qué cóño me enseñas?
--Obispo, mi capitán, que es con be.
Deulle unha labazada ao libriño que o botou contra a parede, e berrou deste xeito:
--Mecagüen mi puta madre, Lubián. Ni diccionario, ni hostias. Si tu capitán dice que ovispo es con uve, es con uve, ¡joder!.
Eu amodorreime..., encollín todo o que fun capaz de encoller, agarvándome na miña mesiña, mudo coma unha lezma despreciable.
Houbo un profundo silencio duns cinco minutos. Despois levantouse, con non moi boa fustaxe, e díxome con moito respecto e mellor talante:
--A ver, Lubián, a partir de este momento se acabaron los dictados. Yo te mandaré hacer un escrito para tal cosa, la que sea, y tú lo redactas a tu manera, y me lo das a la firma. Buenos días.
Colleu o seu gorro, e saíu pola porta, camiño seguramente da cantina dos oficiais, a degustare unha tapiña de Thackeray, digo..., de bacallau.
