¡Jo, Pepita! ¡Non me digas que estuveche na miña porta e non chamache!... Teño cerrado pra que non se escape a gatiña, pero estábamos comendo en
casa unhas quince personas, imagínate qué alegría si nos tocas a porta e houberas tomado café con nos. É o
postre, porque miña cuñada Concha foi a que se encargou de facelos e estaban a cada cual máis rico... ¡Cachis...! Tú sempre que vaias chama, por si acaso. E teis o meu teléfono. Non penses si vas a "molestar", por Dios, pensa na alegría que nos dará
... (ver texto completo)