La oración en el huerto de los olivos
Sí visitamos el Museo Naval en Madrid, podemos leer el nombre y apellido en una placa de bronce de dos hijos de Ares entre otros gallegos, muertos en la batalla de Trafalgar, la que marcó la definitiva decadencia de España como imperio.
En su momento me hizo pensar, ¿dejarían descendencia? ¿¿viven en Ares en la actualidad gente de su misma sangre??
Leo que se baraja la posibilidad de construir un hotel a medio paso de la playa en línea con el paseo que bordea el mar, justo en donde se encontraba el pósito, ojalá se cumpla el deseado proyecto que al parecer se plantea en el ayuntamiento, pues daría la posibilidad de atraer a gente que no se plantea otro asunto que acercarse en cortos espacios de tiempo y que en el ir y venir de unos y otros genere beneficios para los demás negocios y en consecuencia para los intereses del pueblo, me anticipo ... (ver texto completo)
Quien te lo ha dicho a tí, quien te ha estado mintiendo quien perversamente pretende hacerte sentir complejo de culpabilidad porque la muerte te ha dado tregua, quien ha dicho que para la sociedad supones una carga como si tú no fueras parte de esa sociedad.
Quien que si tu no existieras dejarías de ser un colchón más que le permite al estado y a los que buscan en él el amparo la razón de supervivencia, cuando sí otros como tu no existieran para todos los  demas supondría la insolvencia.
Perderían el servicio doméstico a tiempo real y prestaciones de guardería a coste cero, que si así no fuera la sociedad según la entendemos no tendría solvencia.
Y encima hay que pedir perdón por estar  vivo y cómo intimidando agravar el sentido de culpabilidad para que un sentimiento de culpa te coaccione y no te permita de una puñeteras vez exigir justicia.
Hay sí la vejez anulara la cobardía por que dicen que ya no es edad de tirarse en parapente,  por que aún estando vivo te han aplicado la fecha de caducidad, hay ahora que ya no tienes nada que perder y exiges que ya está bien de aligerar el gasto del estado por que permites sobrevivir a los más jóvenes haciendo gratuitos servicios de guardería y también domésticos manteniendo viva la sociedad como bien así la entendemos
Hay sí fuera como dicen los botarates que no cortan el bacalao por que dejan votar al viejo.
Hay sí los viejos se organizaran para con dignidad marchar a la tumba
Hay sí los viejos hablaran,  a donde irían los botarates.
Organicémonos y muramos con dignidad como lo ha hecho el Cid. ... (ver texto completo)
A noite semellaba extrana, algo malo se presiaxaba que a modo de histeria colectiva o pobo amaneceu.
Sin saber cómo e porqué a xente saleu en pleno a calle, unhos tirando enriba para Lubre a expirar culpas a su igresia e outros cara o alto da Mangona en busca de unha fronteira.
Outros e outras a igresia parroquial, mentras unha vella dicia que eso olía o final, chegábanlle os fuciños as aromas dos crisantemos frores de campo santo, a rezar que e o fin do mundo dicía, e alá ian todos en procesión.
Xa ... (ver texto completo)
Alá iba Xanxé, con andares que parecía Sara Montiel, que cando non recordo quen lle dixo: Ande vas Xanxé non ves que te vas a mollar, este lle contestou: mentras non molle a cona. Era agudo Xanxé e rápido de fundamentos, e valente para aqueles tempos que non renegaba da sua condición,
Cando o veterinario que vivía en Mugardos foi a casa de Xerónimo a decirlle que a sua vaca estaba san, este lle contestou: Imposible don Anguel, la vaca está enfierma porque no remoe.
Anriquito Anriquito deja de ... (ver texto completo)
Nunca faltaba na mesa o platiño de caldo, que daba gusto mollar o pan nel, e logo un segundo prato,  que ben podía ser un guiso calquera, quen o diría o bacallao era a comida do pobre,  e peixe en xeral do que  xeitos ou tarrafas abastecían a praza ou mulleres que porta a porta ofrecían en caíxas e paxes que transportaban na carretilla.
O chegar un xeito a rampla, ainda recordo o soar de una caracola coa que un mariñeiro convocaba as compradoras para logo sair a vendela cosecha.
Recordo algún  ... (ver texto completo)
Sí por cualquier circunstancia invitas a unos narcisos a compartir mesa, entre gallegos siendo ellos de " aquel lugar ", resulta que tienes que hablar castellano que el gallego no lo entienden y no se vayan a " lixujar ".
Vete tu a su "" país "" y en la misma circunstancia, que por cierto, no te invitan ni aun tocándoles la lotería, verás como te hablan en un dialecto cuya base madre es el latín, por que ni el castellano entienden y si dices que no los entiendes, poniéndote cara de noxo hacen como que van a hacer un esfuerzo.
Bueno pues no se crean, es más frecuente de lo que ustedes piensan  en ese territorio y sobre todo de la esfera profunda, o sea fuera de la cosmopolita Barcelona, cuando hablamos de los pailarocos que se maquillan de cierto aire de superioridad cómo que van por la vida perdonandosela a los demás, España nos roba dicen.
España la tienen colonizada económicamente desde siglos atrás, potenciada por la labor de los gobiernos de Franco a quien tenían que adorar por profundizar el proteccionismo obligando a los demás a emigrar para realizar los trabajos que ellos mismos despreciaban
Claro que los descendientes de aquellos a los que despectivamente llamaban charnegos forman parte de su guardia de corps siendo más papables que el papa
Sin meter a todo dios en el saco, pues no hay más que ver a esa sociedad fracturada que desde dentro sufre las consecuencias de los imperantes narcisos por querer hermanarse con los que están fuera del territorio que por un error puntual se le llama territorio histórico, como si los demás no lo fueran.
Si no sucediera así ya que son muchos los que nos quieren mas de la mitad si por personas contamos anuladas por una interesada en su momento ley electoral, a estas horas estaría enviando camiones de bloques donados para comenzar el muro, así quedara arruinado.
Yo creo que es necesario revisar la historia para darnos cuenta que una alta burguesía que arrastrando a los demás así fueran charnegos, llevan siglos tomándonos el pelo y encima tenièndoles que dar las gracias. ... (ver texto completo)
O lío que pasou unhos siglos antes de cristo cando todavía vivia Paco el ferrolano, encontrabase a xente agardando ves na cola da fonte que "mexaba" pinga a pinga ata o límite da desesperación pa que lle chegara o seu turno, non sei si era razón de chorar ou ben de reir, ainda que yo casi me meo.
A Pamelia dis que din que puxo a Isolina a caer dun burro por querer esta colarse diante,  e foi esta e non sei que coño lle dixo que se armaron as de deus y venja dios y lo vea
Foi quen a ofendida de ... (ver texto completo)
Podo dar fe de haber conocido a nenos talentosos que non chegaron mais alá, por que a enseñanza media para eles e as suas familias erá artículo de luxo, e non digamos a universidad
E burros cargados de libros que si chegaron, tiñan todo o tempo que lles fixera falta.
Oxe non te che e así, como diría un ateo, a deus gracias.
Era aquela unha sociedad clasista onde pesaban os apellidos  e salvo que foras un portento todas as portas se che cerraban.
Esta e a outra cara dos que nos recreamos da nostalxia
Nada ... (ver texto completo)
Chamábase Juan, mundialmente conocido po-lo alcume de Chanchito,  era o sacristán do noso pobo que durante mais de corenta anos reinou no feudo da sacristía, alí facíase o quel dicía,  estivera o ovispo de Roma ou no seu defeuto o de Santiago, e si alguien se opoñia a sua xerarquía feudal, pronto lle dicía aquela frase, tu no tienes agricultura, poñendo na sua interpretación cara de enoxado xa que si o mirabas de reollo vías cómo se lle escapaba unha pícara sonrisa.
Durante os oficios relixiosos ... (ver texto completo)
A sair da pasantía de don José e casi sendo noite, acostumbramos a faer algunha gamberrada pa logo sair correndo,  era unha práctica habitual recomendada por prescripción facultativa  como descarga de adrenalina, non fora a ser que se neurotizara a nosa personalidad e se somatizara en calquer doenza.
Bueno, pois de un tempo atrás ata o día do acontecemento a vitima eran as Indalecias as cales lle petabamos a porta pa logo sair correndo.
Eses día o petador foi Vidal, raro en él que era o mais maduro pa sua edade, e sempre negou faelo, ese dia non foi así, con tan mala suerte que a vella apercibida po los de un tempo a esa parte lle viña sucedendo agardou o momento e chimpou desde arriba da ventana un orinal de mexos,  a mi non me tocou polos pelos, Vidal non foi que de repartir a ración do líquido espirituoso saleu empapado e anoxado. ... (ver texto completo)
Donde se atopa barrio sésamo que e en onde antigamente unha muralla   marcaba o límite da calle coa horta do cura, unha hilera de olmos dabanlle nome a ese área, conocida entonces por Detrás dos Olmos, enfrente un cerrado onde algún día existiu un pequeno taller, olvidouseme o nome do artesan que hasta hai ben pouco se me recordaba, creo chamábanlle o Santa María.
E ali pegado a muralla e agachado xa que era casi noite se encontraba un home cajando,  eu pobre de min que nunca  tal cousa había visto, ... (ver texto completo)
Tenía poca puntería don Anguel ¿verdad?, cuando íbamos en la procesión de los calladitos y el hijo del alcalde armando un follón va   y empieza a repartir obleas saltando al armadanzas que no apañó y acabando el reparto en yo, que me comí hasta las sobrantes, a  toda la fila de " inocentes criaturas "  le tocó, menos al hijo del alcalde
Que poca puntería tenía don Anguel, ¿verdad?
ERAN TIEMPOS DEL CUPLÉ
Eran muchos los balcones que en uno de sus rincones, acogían nidos de golondrinas que todos los años anunciando la primavera regresaban en gran cantidad y allí nacían los nuevos retoños, incluso se daba el caso en el interior de algunos portales ya que los residentes lo acogían cómo signo de vida y buena suerte, estaba muy mal visto atacar o intentar cazar una de estas aves, no eran necesarias leyes de protección la gente obedecía y respetaba unas leyes no escritas.
Tal abundancia de golondrinas   ... (ver texto completo)
¡Atención atención! Radio mundial, por tierra, mar y aire y por debajo del agua..
Decía Garrafón megáfono en mano, a modo de pregonero, anunciando nuevas que nunca se terminaban de definir, pues era interrumpido por la juventud que a modo de burla le llamaban esquirol falangista y requeté y no se cuantas cosas mas
Desde mi infancia nunca reparé en la razón de semejantes réplicas, y caigo ahora en la conclusión, este hombre fue uno más de aquellos que formó parte de la dotación que en un barco o ... (ver texto completo)