O outro día estando tomando café nun bar, oín falar a Macamen daquelas Semana Santas cando non había outro sitio onde ir e era o refuxio de tanta xente que papaba de pe a pa o sermón das sete palabras e aquelas si que se facian largas, eran algo así como una representación de unha traxedia grega donde un único actor tiña como fin principal producir unha catarsis
Había moita xente que ia con devoción e outra que ben por vivir sola encontraba o sitio adecuado para verse acollida entre tanta xente.
Eso facía que o poder de convocatoria fora grande e para asegura lo sitio era preciso madrugar.
Tanto e así que unha vella que vivía sola e da cal non recordo o nome entraronlle as ganas de cagar, e aguanta que aguanta por non perdé lo sitio hasta que deixou de aguantar.
O cheiro foi tal, que tiveron que acudir os monaguillos incensario en man e perfumar o lugar.
Habrá xentiña viva que todavía o recorda
Vivía en onde o palco nunha casa de planta baixa hoxe desaparecida.
Había moita xente que ia con devoción e outra que ben por vivir sola encontraba o sitio adecuado para verse acollida entre tanta xente.
Eso facía que o poder de convocatoria fora grande e para asegura lo sitio era preciso madrugar.
Tanto e así que unha vella que vivía sola e da cal non recordo o nome entraronlle as ganas de cagar, e aguanta que aguanta por non perdé lo sitio hasta que deixou de aguantar.
O cheiro foi tal, que tiveron que acudir os monaguillos incensario en man e perfumar o lugar.
Habrá xentiña viva que todavía o recorda
Vivía en onde o palco nunha casa de planta baixa hoxe desaparecida.