Era xaquin un neno de pantalons cortos rachados e remendados con lenzos de distintos retais e diferentes cores, tiraban dos pantalons para non caer cu abaixo un tirante cruzado feito de unha camisa vella, o seu sistema inmunitario non debía funcionar ben debido a deficencias alimentarias, sempre lle colgaban os mocos que parecían velas quentando.
A Xaquin a xente ben non no quería ver de cerca nin en papel pintado e hai de tí si te veran con él que tamén quedarías anatemizado e marxinado do grupo que dominaban sus señoritos.
Pasaban os anos 50, e ete aquí que Xaquin tuvo que marchar para busca-la vida polo mundo adiante, tuvo suerte Xaquin ou quizás todo non foi sorte
Hoxe Xaquin e un emprendedor exitoso feito a si mismo, que viste canas i aqueles que o despreciaban veñen buscando empreo para os seus fillos onde a él, e ainda algún pa si mismo, e pensar que a día de Hoxe quedan lacaios que a eses homes que o despreciaban vanlle facendo a venia por que quedoulles na memoria que a os fidalgos anacrónicos hai que seguir lamendolles o cú.
Ata que desaparezcan da orbe vaise a manter esa liturxa, de pena non e,
por que vai intrínseco có o ser humano,: somos fillos duna cultura da que costa resarcirse.
Referencia finales de los 50 en un pueblo o ciudad de Galicia cualquiera y a día de hoy con sus signos residuales.
Que os confunda o demo.
A Xaquin a xente ben non no quería ver de cerca nin en papel pintado e hai de tí si te veran con él que tamén quedarías anatemizado e marxinado do grupo que dominaban sus señoritos.
Pasaban os anos 50, e ete aquí que Xaquin tuvo que marchar para busca-la vida polo mundo adiante, tuvo suerte Xaquin ou quizás todo non foi sorte
Hoxe Xaquin e un emprendedor exitoso feito a si mismo, que viste canas i aqueles que o despreciaban veñen buscando empreo para os seus fillos onde a él, e ainda algún pa si mismo, e pensar que a día de Hoxe quedan lacaios que a eses homes que o despreciaban vanlle facendo a venia por que quedoulles na memoria que a os fidalgos anacrónicos hai que seguir lamendolles o cú.
Ata que desaparezcan da orbe vaise a manter esa liturxa, de pena non e,
por que vai intrínseco có o ser humano,: somos fillos duna cultura da que costa resarcirse.
Referencia finales de los 50 en un pueblo o ciudad de Galicia cualquiera y a día de hoy con sus signos residuales.
Que os confunda o demo.