Neste mundo no que a tecnoloxia todo o imbade e o home pasa a ocupar o lugar como obxeto pasivo, calquer exposición que antes era cotidián hoxe pasa como extraordinaria, tan alexados da natureza que ver un cardo resulta ser extraordinario.
Cando vamos de excursión lévannos por exemplo a ruta do viño, e alí nos explican a sua elaboración desde a planta hasta embotellado de xoven e crianza si antes pasa polo bocoy de castaño ou mellor ainda de carballo e a explicación acompañada de poesía
E digo eu: bo.. bo.. bo.
Calquer cousa nos sirve para quitarnos da nosa vida monótona embargada po-la tecnoloxia a cal lle temos que agradecer que nos leve a pirula a mexar mentras nos agardamos nun sofà, sin darnos conta da nosa dependencia que sólo pensar nun apagón se nos poñen os pelos de punta, e da igual ainda que seas calvo.
Ven esto a conto, por que se me recorda que sendo neno os campos estaban a tope de frutos de temporada fora millo chicharos ou fabas lobas, leitugaa patacas, ou tirabeques, trigo centeo ou alcacer que o gando tamén comía, toxo para as camas do gando que logo valía de esterco cando falar do fruto ecolóxico non tiña sentido, bimbos para demarcar os térreos e para utilizar como materia prima de enseres feitos a man
Hortas de árbores frutais dos más variables inxertos que mans expertas facian e que a día de hoxe son imposibles de ver por un campo industrializado de producción intensiva e si falamos de nos decir que nin eso.
O toxo era a nosa bandeira nacional, e ahora onde carballo hai toxo.
A o que íbamos lévannos a viaxar por un mundo virtual en donde as palabras che as de poesía non din nada, antes se calaba e quen falaba era o campo dos mais variados froitos de temporada da que se alimentaban compañeros y compañeras, o tempo que servía de despensa a ceo aberto dos mais variados tipo de paxaros que por alà deambulaban e moitos deles en bandadas que parecían coger a facer dibuxos cerca das nubes, e alimañas que animáis son das que si queda algunha e en modo testimonial.
Sin tome un afortunado podelo contar ainda que de aquela non me levaran de excursión
Vivindo en Ares.
Cando vamos de excursión lévannos por exemplo a ruta do viño, e alí nos explican a sua elaboración desde a planta hasta embotellado de xoven e crianza si antes pasa polo bocoy de castaño ou mellor ainda de carballo e a explicación acompañada de poesía
E digo eu: bo.. bo.. bo.
Calquer cousa nos sirve para quitarnos da nosa vida monótona embargada po-la tecnoloxia a cal lle temos que agradecer que nos leve a pirula a mexar mentras nos agardamos nun sofà, sin darnos conta da nosa dependencia que sólo pensar nun apagón se nos poñen os pelos de punta, e da igual ainda que seas calvo.
Ven esto a conto, por que se me recorda que sendo neno os campos estaban a tope de frutos de temporada fora millo chicharos ou fabas lobas, leitugaa patacas, ou tirabeques, trigo centeo ou alcacer que o gando tamén comía, toxo para as camas do gando que logo valía de esterco cando falar do fruto ecolóxico non tiña sentido, bimbos para demarcar os térreos e para utilizar como materia prima de enseres feitos a man
Hortas de árbores frutais dos más variables inxertos que mans expertas facian e que a día de hoxe son imposibles de ver por un campo industrializado de producción intensiva e si falamos de nos decir que nin eso.
O toxo era a nosa bandeira nacional, e ahora onde carballo hai toxo.
A o que íbamos lévannos a viaxar por un mundo virtual en donde as palabras che as de poesía non din nada, antes se calaba e quen falaba era o campo dos mais variados froitos de temporada da que se alimentaban compañeros y compañeras, o tempo que servía de despensa a ceo aberto dos mais variados tipo de paxaros que por alà deambulaban e moitos deles en bandadas que parecían coger a facer dibuxos cerca das nubes, e alimañas que animáis son das que si queda algunha e en modo testimonial.
Sin tome un afortunado podelo contar ainda que de aquela non me levaran de excursión
Vivindo en Ares.