ARES: Onte tuven o día malo, dous amigos meus e mais eu,...

Onte tuven o día malo, dous amigos meus e mais eu, saltamos o muro da horta do cura xa que unhas mazans chamban por nos decíndonos cómeme cómeme, e alá saltamos o muro, e estando enriba do árbol o can que lle chaman Tul percibeuse de nos e alì foi e non deixaba de ladrar, nos a decirlle toma,  toma,  quietiño Tul, e o can nin puto caso, empezamos a coller medo pois o que se acercaba de lexos era mais temido que o can, e mira que o can era grande e tiña malas pulgas de abondo, de lexos percibíase unha sotana do cura que veía miais polo ollo de cristal que polo que estaba san.
E de ahí surxiu o espanto, nin can nin carallo e fumos quen de tirarnos do árbol, e cuns saltos de récord olímpico ala saltamos-lo muro, non sin antes o can mete-lo dente nos meus pantalons e acabar rachados e encima os meus compañeiros de desventuras descojonados
O chegar a casa non o vou a contar por principio de dignidade,  eso que lle dixen a miña nai: pero mamá si el cura dice que robar para comer no es pecado, bueno, pois nin con esas malleira reglamentaria cómo mandaban lo cánones, certo e que non me sentín maltratado, entonces había uns códigos non escritos que tiñamos asumidos daquela non había traumas e a día de hoxe que eu sepa non quedaron feridas resuduais que poidan xenerar un trauma, mais ben unha plácida relaxación recordado lexanos tempos..