Cando eo era pequeno, alá po los anos de 1940, oín dicir os veciños da miña aldea (Xerbolés) que os 'escapados' habían asaltado a casa do cura de Caraño, o habían envolto en 'pallas' e así estaba a punto de prenderlle lume. O cura, con boas palabras, convenceunos de que iso non estaba ben... e tal e cual... a cousa terminou marchándose os asaltantes, non sei si con algo ou non. Iso comentouse po alí... e enterouse a garda civil que pronto foi a falar co cura. Iste dixolles y volveo a dicirlles que a él naide lle fixo daño, nin a sus casa entrara naide a facerlle daño e lles preguntou os garda:
- ¿E quen foi o que lles dixo esas mentiras?
- ¡Foi o 'fulano de tal'!
- ¡Ise, ise e o único comunista que teño na parroquia!
Outra das cousas do famoso cura de Caraño, que eo nunca vin, foi que vindo po la carretera, no cabalo ou egua, da iglesia de Cirio, de volta d'un enterro, o cruzarse con unhas mulleres que andaban na sega, parouse e díxolles:
- ¿Señoras, e virun po ahí o señor cura de Caraño, montado na egua, co fuciño ben grande?
Todas o coñecían... e ríndose dicían:
- ¡Ay, señor, ay...!
Tiña, o cura de Caraño, fama de boa persoa e lle gustaban as bromas...
Nunca estiven en Caraño, pero era moi nombrado e sempre pra ben.
Saludos
- ¿E quen foi o que lles dixo esas mentiras?
- ¡Foi o 'fulano de tal'!
- ¡Ise, ise e o único comunista que teño na parroquia!
Outra das cousas do famoso cura de Caraño, que eo nunca vin, foi que vindo po la carretera, no cabalo ou egua, da iglesia de Cirio, de volta d'un enterro, o cruzarse con unhas mulleres que andaban na sega, parouse e díxolles:
- ¿Señoras, e virun po ahí o señor cura de Caraño, montado na egua, co fuciño ben grande?
Todas o coñecían... e ríndose dicían:
- ¡Ay, señor, ay...!
Tiña, o cura de Caraño, fama de boa persoa e lle gustaban as bromas...
Nunca estiven en Caraño, pero era moi nombrado e sempre pra ben.
Saludos