Personaxes de Bretoña: Josefa a Monxa
Primeiro de nada perdon por non saber escribir en galego, seguro que poño moitas faltas pois non tiven ocasión de aprender cando fun a escola…. Pos que o lean perdon por adelantado…En fin salirá un castrapo!. Teño xa 44 anos a naquela época non se enseñaba o galego na escola… era "tabu"… bueno, espero que con expresios fonéticas me podades entender. O que pasa e quen non podo falar de Bretoña se non e en galego … (ufff! canto teño ainda pendente de aprender!)
Hoy quería falar de Josefa do Lorido, mais conocida en todo o pobo como "A Monxa", muller sempre ligada a Bertoña e eu creo que tamen Bretoña a ela… sinto unha sensación de que os lugares teñen vida e existe unha relación entre a xente que alí vive e o lugar en si!…os pobos queren ou repudian a xente polos actos e polos sentimentos e en difinitiva polo valor humano, non pola educación ou o poder económico do que un dispoña. ¿Por qué quero falar de Josefa? Pois simplemente porque para min foi unha persona distinta.... Foi o que os Católicos chamarían unha santa, alguén que dedicou a sua vida o servicio de os demais e que nunca pediu nada a cambio.. non lle importaban as ideas políticas nin o estaus social da xente, ela sempre estaba disposta a axudar a quen fora con unha gran sonrisa. Josefa fixose Monxa e estuvo en diversas misios polo mundo dedicada sempre a medecina e a cuidar enfermos.. Claro foron moitos anos de estar "no tajo", non unhas cantas horas diarias como pode facer un médico normal, sinon que estamos falando de día e noite, en situacios moi complexas e de moita dificultade as cales nos todo o mundo pode manexar pois sobrepasan a un. Esto facilitoulle facerse unha experta en menciña, aprendendo coa experiencia en campo. Cando voltou para cuidar a un dos seus pais decidiu quedarse en Bretoña, sendo por un lado a asistenta do cura e por outro decidiu dedicar a sua vida os veciños. Probablemente aia moitas anecdotas da sua vida previa as cales eu descoñezo, non porque ela non as contara, sinon porque eu era un crío cando a escoitaba en non lle daba a importancia que debía.
Recordo a sua simpatía sempre cantando polos camiños e poñendo unha sonrisa para todo o que encontraba. Tiña unha creencia cega en Dios, pero eso non lle impidía ser simpática e contar chistes, incluso da sua mocedade cando viñan os mozos a petendela. Era a típica gallegiña sempre co pano na cabeza baixiña pero forte. O único que a cabreaba era cando os nenos da escola lle facíamos rabiar a unha cabra que tiña da cal sacaba un moi bon leite co cal facía queixos… claro os cabreos terminaban sempre con unha sonrisa ou una broma hacia nos e invitandonos a entrar por si tíñamos fame!. Para Josefa un dos seus valores mais importantes, era apreciar a vida, cando digo vida non sólo me refero a humana, sinon tamen a outras especies… era asombroso como trataba os animales e como os animales lle querían a ela… eu coñecina nunha ocasión cando era moi pequeño porque meu abuelo venderalle unha vaca que se chamaba a Rubia, e un domingo a salida da misa pediulle a meu pai si me deixaba ir con ela a vela… Aquela experiencia marcoume moito pois nos dous kilometros de camiño desde a Iglesia hasta a sua casa foime contando e enseñando o hermoso que querer as demais especies da naturaleza… eu pensaba que os páxaros sollo servía para tirarlles pedras e roubarlles os ovos dos nidos pero ela demostroume que había algo mais e de verdade mais hermoso que eu ainda non descubrira.. Anque pareza mentira ese día quedoume marcado!.. Ademais para cada animal que encontrábamos tiña unha cancion preparada….
Como me marchei moi novo da miña Bretoña perdín un pouco o contacto pero seempre que falaba co a familia e cos amigos recibía detalles da actividade de Josefa axudando a todos os enfermos, andando kilometros nesas terribles noites de choiva galega (desgraciadamente xa casi non a hai), noites enteiras sin dormir e mantendo as suas visitas incluso con osos rotos e con febre.
Que mais se lle pode pedir a unha persona?. A mayor parte da xente apreciamos moito as cousa materiales e sufrimos de perxuicios como a envidia ou o desexo sempre de estar por encima de outros… Josefa era diferente, ela apreciaba solo a vida e o cariño hacia os demais, e a eso se dedicou hasta o seu desgraidao fellecemento debio a un accidente, causado por imprudencia de ela pois co as facultades moi reducidas seguía salindo de día e de noite andando polas carreteras para axudar os demais… Cando morreu non houbo flores nin coronas na sua tumba, simplemente porque ela había deixado dito que cando chegara o seu momento non quería nada material na sua tumba….
Seguro que alguén pode contar moitas mais cousas da nosa "Monxa".
Josefa,, os que nos contaxiache da tua alegría e do teu optimismo sempre te recordaremos!
Primeiro de nada perdon por non saber escribir en galego, seguro que poño moitas faltas pois non tiven ocasión de aprender cando fun a escola…. Pos que o lean perdon por adelantado…En fin salirá un castrapo!. Teño xa 44 anos a naquela época non se enseñaba o galego na escola… era "tabu"… bueno, espero que con expresios fonéticas me podades entender. O que pasa e quen non podo falar de Bretoña se non e en galego … (ufff! canto teño ainda pendente de aprender!)
Hoy quería falar de Josefa do Lorido, mais conocida en todo o pobo como "A Monxa", muller sempre ligada a Bertoña e eu creo que tamen Bretoña a ela… sinto unha sensación de que os lugares teñen vida e existe unha relación entre a xente que alí vive e o lugar en si!…os pobos queren ou repudian a xente polos actos e polos sentimentos e en difinitiva polo valor humano, non pola educación ou o poder económico do que un dispoña. ¿Por qué quero falar de Josefa? Pois simplemente porque para min foi unha persona distinta.... Foi o que os Católicos chamarían unha santa, alguén que dedicou a sua vida o servicio de os demais e que nunca pediu nada a cambio.. non lle importaban as ideas políticas nin o estaus social da xente, ela sempre estaba disposta a axudar a quen fora con unha gran sonrisa. Josefa fixose Monxa e estuvo en diversas misios polo mundo dedicada sempre a medecina e a cuidar enfermos.. Claro foron moitos anos de estar "no tajo", non unhas cantas horas diarias como pode facer un médico normal, sinon que estamos falando de día e noite, en situacios moi complexas e de moita dificultade as cales nos todo o mundo pode manexar pois sobrepasan a un. Esto facilitoulle facerse unha experta en menciña, aprendendo coa experiencia en campo. Cando voltou para cuidar a un dos seus pais decidiu quedarse en Bretoña, sendo por un lado a asistenta do cura e por outro decidiu dedicar a sua vida os veciños. Probablemente aia moitas anecdotas da sua vida previa as cales eu descoñezo, non porque ela non as contara, sinon porque eu era un crío cando a escoitaba en non lle daba a importancia que debía.
Recordo a sua simpatía sempre cantando polos camiños e poñendo unha sonrisa para todo o que encontraba. Tiña unha creencia cega en Dios, pero eso non lle impidía ser simpática e contar chistes, incluso da sua mocedade cando viñan os mozos a petendela. Era a típica gallegiña sempre co pano na cabeza baixiña pero forte. O único que a cabreaba era cando os nenos da escola lle facíamos rabiar a unha cabra que tiña da cal sacaba un moi bon leite co cal facía queixos… claro os cabreos terminaban sempre con unha sonrisa ou una broma hacia nos e invitandonos a entrar por si tíñamos fame!. Para Josefa un dos seus valores mais importantes, era apreciar a vida, cando digo vida non sólo me refero a humana, sinon tamen a outras especies… era asombroso como trataba os animales e como os animales lle querían a ela… eu coñecina nunha ocasión cando era moi pequeño porque meu abuelo venderalle unha vaca que se chamaba a Rubia, e un domingo a salida da misa pediulle a meu pai si me deixaba ir con ela a vela… Aquela experiencia marcoume moito pois nos dous kilometros de camiño desde a Iglesia hasta a sua casa foime contando e enseñando o hermoso que querer as demais especies da naturaleza… eu pensaba que os páxaros sollo servía para tirarlles pedras e roubarlles os ovos dos nidos pero ela demostroume que había algo mais e de verdade mais hermoso que eu ainda non descubrira.. Anque pareza mentira ese día quedoume marcado!.. Ademais para cada animal que encontrábamos tiña unha cancion preparada….
Como me marchei moi novo da miña Bretoña perdín un pouco o contacto pero seempre que falaba co a familia e cos amigos recibía detalles da actividade de Josefa axudando a todos os enfermos, andando kilometros nesas terribles noites de choiva galega (desgraciadamente xa casi non a hai), noites enteiras sin dormir e mantendo as suas visitas incluso con osos rotos e con febre.
Que mais se lle pode pedir a unha persona?. A mayor parte da xente apreciamos moito as cousa materiales e sufrimos de perxuicios como a envidia ou o desexo sempre de estar por encima de outros… Josefa era diferente, ela apreciaba solo a vida e o cariño hacia os demais, e a eso se dedicou hasta o seu desgraidao fellecemento debio a un accidente, causado por imprudencia de ela pois co as facultades moi reducidas seguía salindo de día e de noite andando polas carreteras para axudar os demais… Cando morreu non houbo flores nin coronas na sua tumba, simplemente porque ela había deixado dito que cando chegara o seu momento non quería nada material na sua tumba….
Seguro que alguén pode contar moitas mais cousas da nosa "Monxa".
Josefa,, os que nos contaxiache da tua alegría e do teu optimismo sempre te recordaremos!