O Cura,
E que dicir do noso vello cura! Quen non coñece a Don Gil! para o meu dicir “O Cura” é automaticamente pensar en Don Gil como modelo de párroco entregado á súa parroquia, estou totalmente convencido de que sen el, Bretoña non evolucionaría como o fixo e nunca sería o que foi!
Son moitas as cousas que Don Gil fixo por todos os britonienses, habería unha lista moi longa para enumerar todos os seus logros e sempre polo ben dos britonienses, nunca buscou nada para el, o seu goce persoal consistía en ver que a parroquia modernizábase e progresaba e así mesmo os britonienses podían evolucionar tanto económica como culturalmente.
O seu primeiro gran logro foi conseguir unir ao pobo para implementar a concentración parcelaria, o cal foi o boom que xerou un rally na economía de Bretoña (desgraciadamente como todo o país hoxe en día estamos sufrindo tamén a influencia da tremenda crise económica) a partir de aí foi un logro detrás doutro (O grupo escolar, a auga para a xente da Igrexa, as grandes festas das cales él era sempre rameiro desinteresado, o cemiterio novo, etc etc?). Era un home cunha capacidade de liderado innata e persoalmente penso que o seu éxito baseouse fundamentalmente en que non quería absolutamente nada para el, só buscaba o ben para os demais e nunca distinguiu se os demais eran ricos ou pobres.
Como todo ser humano, tería loxicamente os seus defectos, e alguén pode pensar que era unha persoa testaruda e moi pechada nas súas ideas, todo iso é discutible pero a verdade é que na balanza, a parte positiva primou con moita diferenza sobre a parte negativa.
Recordo como anécdota nunha ocasión, que estiven tomando algo con el no Bar Bermudez e vin que había Bote na primitiva, entón pedíalle a Panino que me botase unha aposta, don Gil dixo pois bótame ao meu outra, eu díxenlle: Don Gil, se lle toca que ben ía vivir, e el contestoume tod enfadado “Por Deus, se me toca, nunca xamais quedaríame ese diñeiro, sería para a xente da parroquia, non para min!”.
Outra anécdota, cando case ninguén tiña coche e ás agachadas, como sempre deixaba as chaves postas, algúns pillos collíanlle o coche polas noites par ir ás festas. Sempre o soubo, e sabía perfectamente quem eran pero nunca dixo nada nin acusou a ninguén.
Así mesmo cando alguén tiña un problema persoal sempre estaba aberto a escoitar e tratar de axudar. Sempre visitou aos enfermos da parroquia e a diferenza de moitos outros curas xamais cobrou a ningún fregués por un enterro, de feito, era algo que aos demais curas non lle gustaba pois entre a xente sempre xurdía o agravio comparativo.
En fin poderiamos escribir un libro enteiro sobre Don Gil, desgraciadamente a súa enfermidade irreversible borrou a súa mente, estou completamente seguro de que se estivese ben, seguiría buscando o xeito de que a súa querida/A nosa querida parroquia saíse desta tremenda crise que estamos vivindo.
E que dicir do noso vello cura! Quen non coñece a Don Gil! para o meu dicir “O Cura” é automaticamente pensar en Don Gil como modelo de párroco entregado á súa parroquia, estou totalmente convencido de que sen el, Bretoña non evolucionaría como o fixo e nunca sería o que foi!
Son moitas as cousas que Don Gil fixo por todos os britonienses, habería unha lista moi longa para enumerar todos os seus logros e sempre polo ben dos britonienses, nunca buscou nada para el, o seu goce persoal consistía en ver que a parroquia modernizábase e progresaba e así mesmo os britonienses podían evolucionar tanto económica como culturalmente.
O seu primeiro gran logro foi conseguir unir ao pobo para implementar a concentración parcelaria, o cal foi o boom que xerou un rally na economía de Bretoña (desgraciadamente como todo o país hoxe en día estamos sufrindo tamén a influencia da tremenda crise económica) a partir de aí foi un logro detrás doutro (O grupo escolar, a auga para a xente da Igrexa, as grandes festas das cales él era sempre rameiro desinteresado, o cemiterio novo, etc etc?). Era un home cunha capacidade de liderado innata e persoalmente penso que o seu éxito baseouse fundamentalmente en que non quería absolutamente nada para el, só buscaba o ben para os demais e nunca distinguiu se os demais eran ricos ou pobres.
Como todo ser humano, tería loxicamente os seus defectos, e alguén pode pensar que era unha persoa testaruda e moi pechada nas súas ideas, todo iso é discutible pero a verdade é que na balanza, a parte positiva primou con moita diferenza sobre a parte negativa.
Recordo como anécdota nunha ocasión, que estiven tomando algo con el no Bar Bermudez e vin que había Bote na primitiva, entón pedíalle a Panino que me botase unha aposta, don Gil dixo pois bótame ao meu outra, eu díxenlle: Don Gil, se lle toca que ben ía vivir, e el contestoume tod enfadado “Por Deus, se me toca, nunca xamais quedaríame ese diñeiro, sería para a xente da parroquia, non para min!”.
Outra anécdota, cando case ninguén tiña coche e ás agachadas, como sempre deixaba as chaves postas, algúns pillos collíanlle o coche polas noites par ir ás festas. Sempre o soubo, e sabía perfectamente quem eran pero nunca dixo nada nin acusou a ninguén.
Así mesmo cando alguén tiña un problema persoal sempre estaba aberto a escoitar e tratar de axudar. Sempre visitou aos enfermos da parroquia e a diferenza de moitos outros curas xamais cobrou a ningún fregués por un enterro, de feito, era algo que aos demais curas non lle gustaba pois entre a xente sempre xurdía o agravio comparativo.
En fin poderiamos escribir un libro enteiro sobre Don Gil, desgraciadamente a súa enfermidade irreversible borrou a súa mente, estou completamente seguro de que se estivese ben, seguiría buscando o xeito de que a súa querida/A nosa querida parroquia saíse desta tremenda crise que estamos vivindo.