A GUDIÑA: Por Ben-Cho-Shey...

Por Ben-Cho-Shey
A todos os escolantes que choraron.
Facá tempo que don Xesús ficara de cóbados enrriba da táboa eo ollar fixo na carpeta e o pensamento porto na loxannía. Xordo aos berros do rapaces somentes tiña seusos pra percibir todas aquelas lembranzas que lle falaban da sua vida antergo. Aquela carpeta moura e chea de lixos era pra él unha nidia pantalla na que vía decorrer a pelícola da sua vida cando, ateigado de ilusiós estudiaba na Normal aquela carreira que si primeiro fora a sua groria, rematara sendo o seu martirio.
A testa rerebulíalle de planes xenerosos, proiectos da xuventude acometedora que no coñez a fal dos fracasos, e figurábase un renovador de tecnicas e de prodecementos pedagóxicos logo xurdian os días dal oposiciós abondosos e todo norte de emociós, sustos, ledicias, rábechas, contentos; a ansiedade diante da putanación que pouco ía xurdindo dos beizas dos xueces, a faciana atravesada daquil crego que xe rebaixara os puntos por non pouco anacos da sua vida, como as uvellas deixan a lá nas silveiras.

Istá o xefe a dictar, más ahora teño que deixalo, mañan mais. Disculpen si non copio correctamente.
Según o xefe íste tiña un primo na Gudiña.