Coñecín a Isaac en 2.002 en Padrón.
A miña presencia aquel día na casa de Rosalía foi para recoller, na condición de secretario, o premio Pedrón de Honra concedido aquel ano á Asociación Xente Nova de Lubián.
No almorzo posterior comín ao lado de Isaac, e falounos con moita pasión de varias cousas. Sargadelos foi unha delas.
Morreu, porque temos que morrer. Pero a xente como Isaac transcende a morte.
A miña presencia aquel día na casa de Rosalía foi para recoller, na condición de secretario, o premio Pedrón de Honra concedido aquel ano á Asociación Xente Nova de Lubián.
No almorzo posterior comín ao lado de Isaac, e falounos con moita pasión de varias cousas. Sargadelos foi unha delas.
Morreu, porque temos que morrer. Pero a xente como Isaac transcende a morte.
Onte celebrouse a homenaxe a Isaac Diaz Pardo, e na homenaxe no telediario das duas da 1ª, fixeime como acompañaban a Susana Seivane co pé algus dos presentes, ¡Que pena que non souperan tocar a gaita! Me alegraria moitisimo...