A GUDIÑA: Disculpa, más nahún cain ô primeiro na coisa, más algo...

Amigo casa del Perú.

Desde luego, tienes unos recuerdos que me emocionan. ¡Excelente estampa la de D. Pedro de la Herrería!. Montado en su caballo, después de chatear en A Gudiña, se iba por la noche a su casa, pasando por el Mesón y Pentes. Claro que iba bien "acompañado" para poder repeler un hipotético ataque de los lobos.

De los hijos de Dª Gaudiosa, te diré que la única que sabía francés era Celia, Que juntamente con Aurorita del estanco, eran el alma mater de la parroquia. Celsa, Amparo, Y Pepe vivieron en Buenos Aires, hasta mas o menos los 60. Efectivamente, fallecieron hace tiempo, pero queda de esa familia unas rama en Madrid con la que conservo contacto, ya que llevamos la misma sangre y el mismo apellido.

Un abrazo de un novato en este foro

Amigo Camba,íse gaxo que tú falas tambien seguei pra él, munto bon home olla deixounos sólos nuha leira que daría uns 20 carros de palla, un cántaro de viño un xamón enteiro queixo y choirizos, y él marchou en busca dun cabrito a meio día, nos eramos uns 11 segadores más un rapaz que era un bocadito mayor do que eu que creo se xamaba Melin a coisa que nos tratou munto béin, más ô que eu nahún sabía e que chateara se entonces nahún había ordenadores. Recordo que nos deu groxeta y tabaco pra tuda malta, indifinitiva ficamos munto contentos, logo fumos pra Pentes más alen ô trato xa nahún foi tan bon tambéin segamos menos, ahora recordándo ô que dixeste ô outro día,ê verdade que na Gudiña nos contratarin ô lado da gasolineira.
Unha aperta.

Bueno o término CHATEAR a o que me refería, con relación o Don Pedro da Herrería, era que tomaba bastantes chatos (vasos) de viño. Desde logo que non había ordenadores por aquel entonces. Pero recorda que a informática xa existía no tempo dos piratas, m pois éles xaq teñían (en términos andaluces) Sed de Ron = cdrom.
E un chiste.

Disculpa, más nahún cain ô primeiro na coisa, más algo ô respeito de íse sinor foi tudo un caballero con nos, poucos sitios me tratarín tan béin y tiña un viño tinto que nos dixo co trouxera da terra quéinte (Portugale),él tiña la un criadito que parecía bon home, más como si le faltara un bocadito de reflexos, quéin segaba béin era un fillo, eu quero pensar que se chamaba Melin, xa digo traballamos uns tres días pra él.
Unha aperta.