A GUDIÑA: Amigo Camba, referente ô meu xefe, teñes razahún él...

Se acerca el día dos de Mayo.
Como cada año, en estas fechas, no me queda mas remedio que repetir, que no recordar, pues no se me olvidará en la vida, la gesta del 2 de Mayo, escrita en décimas o espinelas por Bernardo López Garcia. D. Laureano nos la hizo aprender para después recitarla en el café de Quintela en un festival que organizó para el pueblo. A mi me gustaba el final, por lo espectacular que era, pero se lo dió a Mario:
"Mártires de la lealtad.
que del honor al arrullo,
fuisteis de la Patria orgullo
y honra de la humanidad,
en la tumba descansad
que el valiente pueblo ibero
jura con rostro altanero
que hasta que España sucumba,
no pisará vuestra tumba
la planta del extranjero

Es un día que Madrid lo celebra por todo lo alto, recordando a Daoiz y Velarde.
Un abrazo.

Amigo Camba: Le perguntei ô meou xefe por ô tal de Hoy y ô Abelardo,-dis que fai pasado 200 anos, que intraron os franceses en Madride con idea de conquistar a Ispaña, más tiberín que marchar por patas, pois dis que as mulleres que le tiraban aceite roxo,-que coisas amigo Camba, aquiles nahún eran de fiar, fodase cos gaxos.
Perdoa Camba se nahún digo béin ô xefe ê que me conta as coisas.
Me alegro de ver os teus escritos a igual cos dos demais foreros.
Unha aperta pra tudos.

Vexo que o teu xefe ten moita ilustración. E non lle falta razón. entraron como invitados e quixeron quedarse pra sempre, hasta que nos hincharon os fuciños e houbo que darlle no mesmo sitio.

Cando si retiraban co rabo entre as pernas, os que andaban por Galiza, acamparon na Gudiña, cocretamente na Buqueira. E seguiron pra Castilla pola Canda que era o paso natural.

O aceite roxo llo votaban desde as murallas. Con eles no campo empleáronse as técnicas de Guerrilla, e sobre todo o coraxe das mulleres, como Agustina de Aragón, que era a que millor prendia a mecha dos cañós da época.

Seguro que o teu xefe che dixo que hay unha composición feita por Cristóbal Oudrid, ou algo parecido, e chamada "El sitio de Zaragoza", que cuando a dirige o meu amigo e compañeiro Mariano Grau, se che poñen os pelos de punta.
O digo porque en todos os concertos relaconados con estos temas, sempre se acaba con esta peza. Dille que cha mande.

Un abrazo, amigo cuco.

Amigo Camba, referente ô meu xefe, teñes razahún él istá perparado, más encheme a cabeza de cabeza de corzo, ahora istame a decer, puseste mal ô nome ô outro día, sahún Daoiz y Velarde, referente a mañica dice que era unha tal agustina que disparou ô cañón. Me despides ahí como cucó nahún me parece male, pois foi un páxaro que sempre quixen imitar, dede que era garotu y andaba na laboura, me recordo que istando de criado pros cubas de Manzalbos, cantaba munto por alen, claro eu facía ô boa xeira coa xarrua, desde esa me quedeo a añoranza do mencionado páxaro.
Unha aperta, amigo Camba.
Respuestas ya existentes para el anterior mensaje:
Pois imitas muy ben a o cuco no foro de Barxa. O canto do cuco tamén se usa pra decirlle on nenos: "Estou aiquí".

Non era outra intención.

E seguindo os recordos da boa xente que era o Anta, pios mira: A xente iba xunto a él, a recoller a borra do café pra fervela de novo e tomar ese café mezclado con leite.

Oxe en día, en certos sitios se pide nos bares como "un recuelo" que nos é mais que un café feito por segunda vez na máquina

Curioso
... (ver texto completo)