Hai oito ou dez anos deume por ir de pesca ao Diabredo, por baixo da Vilavella, varias veces.
Deixaba o coche na estrada que vai á Mezquita, onda o río que ven da Canda, camiñaba un rato polos prados cara ó Pereiro e comezaba a pescar, á cucharilla ou á mosca, nun eido onde o Camiño de Santiago vai sobre unhas poldras para que os peregrinos non se atolen no laguallo.
Collía dúas ou tres troitas da medida --ou ningunha--, soltaba outras tantas que inda tiñan que medraren, e volta para a casa despois dunha estupenda xeira na natureza.
Pero unha das tardes foi extraordinaria. Non polas capturas conseguidas, que xa non lembro, senon por un encontro que non se ten tódolos días no río. Nunha preseiriña que hai como a medio kilómetro da carretera onde deixara o coche, entrou a facerme a competencia unha lóndriga. Quedeime quietiño, e tuven o pracer de contemplala durante un bó anaco de tempo, sacando a testa e voltando a mergullarse varias veces naquela charca.
Teño casi 60 anos, son pescador desde os 20, e lóndrigas só as vin tres veces: no Tuela, no Mente e no Diabredo. Por eso foi un intre especial, como especiais son os ríos limpos que inda sirven de hábitat para fauna tan escasa.
Que así sexa por moito (ou muto) tempo.
Deixaba o coche na estrada que vai á Mezquita, onda o río que ven da Canda, camiñaba un rato polos prados cara ó Pereiro e comezaba a pescar, á cucharilla ou á mosca, nun eido onde o Camiño de Santiago vai sobre unhas poldras para que os peregrinos non se atolen no laguallo.
Collía dúas ou tres troitas da medida --ou ningunha--, soltaba outras tantas que inda tiñan que medraren, e volta para a casa despois dunha estupenda xeira na natureza.
Pero unha das tardes foi extraordinaria. Non polas capturas conseguidas, que xa non lembro, senon por un encontro que non se ten tódolos días no río. Nunha preseiriña que hai como a medio kilómetro da carretera onde deixara o coche, entrou a facerme a competencia unha lóndriga. Quedeime quietiño, e tuven o pracer de contemplala durante un bó anaco de tempo, sacando a testa e voltando a mergullarse varias veces naquela charca.
Teño casi 60 anos, son pescador desde os 20, e lóndrigas só as vin tres veces: no Tuela, no Mente e no Diabredo. Por eso foi un intre especial, como especiais son os ríos limpos que inda sirven de hábitat para fauna tan escasa.
Que así sexa por moito (ou muto) tempo.
Este relato, historia o como le llamemos, me transporta a la vera de los dos rios,
estas vivencias gustan. ¡que se cuenten mas! vuelvo a aplaudir.
Un abrazo amigo
estas vivencias gustan. ¡que se cuenten mas! vuelvo a aplaudir.
Un abrazo amigo
Gracias, Varela.
Acabo de poner "mamímero" donde debe decir "mamífero".
Acabo de poner "mamímero" donde debe decir "mamífero".
Neste despiste caemos mutas veces, pero é mellor verlle o lado positivo; que consiste en que a próxima vez pensemos en volver a leer os mesxes despóis de envialos pra poder rectificar, cousa que debería facer todo o mundo.
En cuanto a Lóndrega, teño que decir que eu tuve menos suerte, tendo en conta que, seguramente, pasaría mutas mais veces por ahí. Por esa zona temos un prado que necesitaba de muto rego; apróximasamente iba a taparlle a auga unha media de unha vez por semana-dependendo da época do ano-multiplicado por mais de vinte anos..., faite unha idea. Nunca tal vicho ví, xa me gustaria; pero inda así disfrutaba cos mais comúns daquela zona: Lobos, zorros, coellos; Pegas, Pigarros, Pombos, Rolas, Bubelas; e un largo etc. Ben entrada a primavera, tamén aparecían as migratorias;Águilas, Labrandeiras, Garzas, Cigüeñas, etc., toda unha riqueza pra aqueles que disfrutamos da Naturaleza.-Sigamos voando, polo menos imaxinariamente-.
Un saludo.
En cuanto a Lóndrega, teño que decir que eu tuve menos suerte, tendo en conta que, seguramente, pasaría mutas mais veces por ahí. Por esa zona temos un prado que necesitaba de muto rego; apróximasamente iba a taparlle a auga unha media de unha vez por semana-dependendo da época do ano-multiplicado por mais de vinte anos..., faite unha idea. Nunca tal vicho ví, xa me gustaria; pero inda así disfrutaba cos mais comúns daquela zona: Lobos, zorros, coellos; Pegas, Pigarros, Pombos, Rolas, Bubelas; e un largo etc. Ben entrada a primavera, tamén aparecían as migratorias;Águilas, Labrandeiras, Garzas, Cigüeñas, etc., toda unha riqueza pra aqueles que disfrutamos da Naturaleza.-Sigamos voando, polo menos imaxinariamente-.
Un saludo.
Inda Cho Sei; Ballesteros: al leerles no puedo contener las ganas de contestarles y dar las gracias por tan amena y marabillosas narraciones: Si hasta me pareciera que siento el murmullo del agua entre as fragas; teniamos un prado chamado Apipa -- pasado o cementerio --y un pouo mais abaicho hay un puente que separa a Esculqueira de Chaguazoso, por debajo parece que es por done pasa ese rio; ahí cuando pequenos ibamos a sacar as ranas; gracias compañeros el recuerdo es un remanso para mi alma
Saludos sinceros.
Ballesteros si puedes o tempo te permita, me traduces todos los pajaros que nombraste
Saludos sinceros.
Ballesteros si puedes o tempo te permita, me traduces todos los pajaros que nombraste
Estas vivencias te remontan a otro tiempo y las vives como si pisaras las laderas del rio. Esto es muy gratificante, parece que sientes el agua a tu lado.
Este foro comienza a ponerse muy interesante. Mi suegro José era muy dado a la arte de la pesca, pero su hermano Manolo le aventajaba...
Un abrazo amigos
Este foro comienza a ponerse muy interesante. Mi suegro José era muy dado a la arte de la pesca, pero su hermano Manolo le aventajaba...
Un abrazo amigos
