A VILAVELLA: Xa ô teño, tú eres intilixente, me gostaría saber dónde...

Tiña xa andares de moza, dous peitiños de muller e unha faciana dóce e fermosa. Unicamente lle sobraba o que lle sobraba. Por iso (ou quizáis porque lle sobraba o que lle sobraba) atraía ós mozos e ós homes. Esa era a razón pola que publicamente ningún dos seus a trataba polo seu nome. Chamábanlle "Tí"... ¡eh... tí! Non podían chamarlle Xurxo sen que se escoitasen mofas e se producisen liortas. O seu pai, vixilante de toda a súa roupa, non aturaba nela cores incorrectas nin cabelos longos, e nin sequera lle chamaba "Tí". Procuraba ignorala.

Xa ô teño, tú eres intilixente, me gostaría saber dónde te xega tanta informazahún do interior, a veces tarda en afeitarse, más íste nahún será motivo pra facer as coisas male, nahún te olvides que según un grande amigo meu ê nuestro xermano, debemos torelalo y respetalo, pois a cenética a veces ê assín de caprichosa.
Unha aperta.

Intento de aclarazahún, onde puse cenética, se vei que según ô xefe ê genética, más como istaba a falare con él da cea, se vei que se foi ô santo ô ceo.
Disculpen por a miña ignorancia, como ahora istaba a pensar na nora, como si ela ter culpa do meu lingüaxe, desmeus xente como eu nahún tiñamos que escreber, cada duas por tres metemos a pata, claro con razahún ô xefe se rie de min y nahún sólo iso si nahún que me enxe ô corpo de cabeza de corzo.