Rebaja tu factura AQUÍ
Nos postres dun almorzo dominical nun coñecido restaurante da Vilavella xurdíu un debate entre tres comensais: un da Mezquita, outro de Salamanca e un terceiro de Lubián.
Andaban a falar da medicina, como consecuencia do Protocolo de Colaboración entre a Xunta e maila Junta para a asistencia hospitalaria no anaco de Zamora onde falamos galego.
Decía o da Mezquita que non había asistencia médica no mundo tan boa coma do seu consultorio. E para demostralo explicouse deste xeito:
--Andaba xa hai tempo á seitura un portugués na Mezquita. Chamábano por un número que xa non lembro. Naquela xeira esquecera os dedís na palleira, e ao segar a palla, tocoulle a fouce nun garavullo do esterco, esvarou por el arriba e segoulle de raíz catro dedos da man esquerda. Pois ben, levárono ao consultorio da Mezquita, e o médico, ao ver que lle faltaban catro dedos, mandounos buscar no rastrollo, trouxéronos, e alá lle-los coseu cun sedal de pesca do vintecatro, ao non dar atopado liña de sutura. Ben é certo que coas présas, o maimiño quedou no lugar do furabolos, e que o seitureiro nunca máis volveu segar. Pero antes da cortadela non sabía toca-la gaita, e despois do arranxo que lle fixo o noso médico, empezou a tocala con gran virtuosismo, cunha axilidade indescriptible na súa dixitalización. Non hai muiñeira que se lle resista, nin gaiteiro que poida competir con el. Pode decirse que a súa cura foi milagreira.
--Eso no es nada --espetoulle o salmantino--. Eso no es más que una chapuza. En Salamanca, donde hace siglos que ya no vienen los gallegos a segar el trigo con la hoz (creo que desde los tiempos de Rosalía de Castro), un trabajador del campo perdió una pierna, atropellado por la cosechadora. Pero lo llevaron al Complejo Hospitalario Universitario de Salamanca, y en un quirófano como dios manda, un famoso cirujano le reimplantó la pierna. Y fijaos, antes no sabía jugar al fútbol, pero después de la convalecencia adquirió tal destreza con esa pierna, que inmediatamente fue fichado como delantero centro por la Unión Deportiva Salamanca, y hasta ganó el Pichichi varias tremporadas.
O de Lubián mentras tanto non facía máis que remexerse inquedo na cadeira, pero logo falou con toda a tranquilidade do mundo:
--Para atención médica, o Centro de Saúde de Lubián. Eses dous exemplos vosos non lle chegan ao nocello ás destrezas do noso doutor. ¿Que importancia teñen os dedos, ou unha perna no corpo humano, comparados coa cachucha? Mirade. Baixaba un día polo Cachafuz un pobre tolo, que nada sabía facer, cando lle caeu enriba da testa unha lousa moi grande, daquelas das Valiñas, deixándolle-la cachola toda esmagadiña, que nin xiquera lle-la poideron aproveitar no Centro de Saúde. Pero segáronlle-lo pescozo de raíz cunha motoserra, e como non había cabezas de reposto, implantáronlle un cabazo apropiado que colleron na horta da Delia, alí mesmo ao carón, e ao día seguinte, ouvan vostedes, ao día seguinte desta operación, aquel desgraciadiño, alcalde de Lubián.
Andaban a falar da medicina, como consecuencia do Protocolo de Colaboración entre a Xunta e maila Junta para a asistencia hospitalaria no anaco de Zamora onde falamos galego.
Decía o da Mezquita que non había asistencia médica no mundo tan boa coma do seu consultorio. E para demostralo explicouse deste xeito:
--Andaba xa hai tempo á seitura un portugués na Mezquita. Chamábano por un número que xa non lembro. Naquela xeira esquecera os dedís na palleira, e ao segar a palla, tocoulle a fouce nun garavullo do esterco, esvarou por el arriba e segoulle de raíz catro dedos da man esquerda. Pois ben, levárono ao consultorio da Mezquita, e o médico, ao ver que lle faltaban catro dedos, mandounos buscar no rastrollo, trouxéronos, e alá lle-los coseu cun sedal de pesca do vintecatro, ao non dar atopado liña de sutura. Ben é certo que coas présas, o maimiño quedou no lugar do furabolos, e que o seitureiro nunca máis volveu segar. Pero antes da cortadela non sabía toca-la gaita, e despois do arranxo que lle fixo o noso médico, empezou a tocala con gran virtuosismo, cunha axilidade indescriptible na súa dixitalización. Non hai muiñeira que se lle resista, nin gaiteiro que poida competir con el. Pode decirse que a súa cura foi milagreira.
--Eso no es nada --espetoulle o salmantino--. Eso no es más que una chapuza. En Salamanca, donde hace siglos que ya no vienen los gallegos a segar el trigo con la hoz (creo que desde los tiempos de Rosalía de Castro), un trabajador del campo perdió una pierna, atropellado por la cosechadora. Pero lo llevaron al Complejo Hospitalario Universitario de Salamanca, y en un quirófano como dios manda, un famoso cirujano le reimplantó la pierna. Y fijaos, antes no sabía jugar al fútbol, pero después de la convalecencia adquirió tal destreza con esa pierna, que inmediatamente fue fichado como delantero centro por la Unión Deportiva Salamanca, y hasta ganó el Pichichi varias tremporadas.
O de Lubián mentras tanto non facía máis que remexerse inquedo na cadeira, pero logo falou con toda a tranquilidade do mundo:
--Para atención médica, o Centro de Saúde de Lubián. Eses dous exemplos vosos non lle chegan ao nocello ás destrezas do noso doutor. ¿Que importancia teñen os dedos, ou unha perna no corpo humano, comparados coa cachucha? Mirade. Baixaba un día polo Cachafuz un pobre tolo, que nada sabía facer, cando lle caeu enriba da testa unha lousa moi grande, daquelas das Valiñas, deixándolle-la cachola toda esmagadiña, que nin xiquera lle-la poideron aproveitar no Centro de Saúde. Pero segáronlle-lo pescozo de raíz cunha motoserra, e como non había cabezas de reposto, implantáronlle un cabazo apropiado que colleron na horta da Delia, alí mesmo ao carón, e ao día seguinte, ouvan vostedes, ao día seguinte desta operación, aquel desgraciadiño, alcalde de Lubián.