O primeiro día de chuvia, que xa hai tempo que non chovía, entrou na taberna un paisano sen paraugas sacudíndose coas mans a auga da chaqueta. Mirou con disimulo á cazola dos paraugas, botoulle a man a un deles, se cadra o millor, e andou toda a tarde con el pendurado do seu brazo esquerdo. Tomou café con el. Chimpou un coñac tamén con el. Pagou a súa consumición sen desprenderse do paraugas; e logo, co paraugas sempre colgado do brazo, andou a espreitar unha das partidas deica o seu remate.
Daquela, un dos xogadores, ao acabaren o xogo, foi botar man do seu paraugas, e o paraugas estaba no carallo.
--Xa é o segundo que me levan. Tamén me pasou na outra chovedela. Traes un paraugas ao bar, e logo só achas o sitio.
O espectador do paraugas pendurado do seu brazo, dándolle unhas labazadas no mango, contestoulle chiscando un ollo:
--Si fixeras coma min, non che pasaba. O meu, sempre pendurado do brazo.
Daquela, un dos xogadores, ao acabaren o xogo, foi botar man do seu paraugas, e o paraugas estaba no carallo.
--Xa é o segundo que me levan. Tamén me pasou na outra chovedela. Traes un paraugas ao bar, e logo só achas o sitio.
O espectador do paraugas pendurado do seu brazo, dándolle unhas labazadas no mango, contestoulle chiscando un ollo:
--Si fixeras coma min, non che pasaba. O meu, sempre pendurado do brazo.