Hai quen dice que a nosa sociedade padece unha depresión colectiva pola machacona información sobre a crise. ¡Crise aquela, a do caldo de verzas tódolos días cando era rapaz e mozo!. (E cómo gustaba ao requentalo)
Alguén critica eiquí, neste foro, o asunto dos restaurantes e do arroz con bogavante.
Pois eu apúntome. Ao arroz con bogavante, claro; non a crise.
Dicen que o problema é que os españois temos vivido por riba das nosas posibilidades, e que temos que aprender a vivir doutro xeito.
Pois eu non. Nunca vivín por riba das miñas posibilidades.
Teño bós carros. Teño posibilidades para ter máis, se os precisara, e millores; pero sempre me contentéi cos que merquei, sen envexar para nada eses grandes turismos aos que adianto cos meus Peugeot subindo as Portelas.
Teño dúas casas e dúas hipotecas, pero as dúas dentro das miñas posibilidades, pois nunca deixei de pagar relixiosamente os importes, nen deixarei xamáis de facelo. Isto quere decir que eu non teño a culpa da crise financieira e bancaria, pois os meus créditos son de cobro garantizado (Así o dicen os mesmos bancos).
Como ademáis vivo dentro das miñas posibilidades con folgura, tampouco son culpable de vivir por riba delas.
Ademáis baixáronme os emolumentos para contribuir á solución da crise, e non me queixo. Téñoo asumido con toda a boa vontade do mundo.
Tamén me subiron este ano o IRPF para contribuir á solución da crise, e tampouco me queixo. Tamén o asumo con boa vontade.
Auméntanme a xornada laboral, e se me queixo é polos miles de interinos que van quedar sen traballo.
Auméntanme os alumnos nas aulas, e se me queixo é polo traballo dos despedidos e pola perda de calidade no ensino.
Por iso me apunto aos restaurantes onde se poida disfrutar dun bó xantar e dun bó viño, coma eses aos que alguén critica. Porque o teño ganado e mo podo permitir.
Os que poidan manter a actividade económica normal deben seguir a facelo, porque as tixeiras, elas soas, xamáis van resolver o problema.
Para min, os cartos que teñen máis valor son os que circulan. E os restaurantes son empresas que teñen que facturar para manter postos de traballo.
En fin, o que queira participar desta depresión colectiva na que nos teñen mergullados, ten toda a liberdade do mundo para facelo. Faltaría máis!
Eu, mentras poida, a consumir dentro das miñas posibilidades.
É tamén un xeito de axudar a corto, medio e longo plazo.
E perdón se a explicación ofendese a alguén. Non está no meu ánimo.
Alguén critica eiquí, neste foro, o asunto dos restaurantes e do arroz con bogavante.
Pois eu apúntome. Ao arroz con bogavante, claro; non a crise.
Dicen que o problema é que os españois temos vivido por riba das nosas posibilidades, e que temos que aprender a vivir doutro xeito.
Pois eu non. Nunca vivín por riba das miñas posibilidades.
Teño bós carros. Teño posibilidades para ter máis, se os precisara, e millores; pero sempre me contentéi cos que merquei, sen envexar para nada eses grandes turismos aos que adianto cos meus Peugeot subindo as Portelas.
Teño dúas casas e dúas hipotecas, pero as dúas dentro das miñas posibilidades, pois nunca deixei de pagar relixiosamente os importes, nen deixarei xamáis de facelo. Isto quere decir que eu non teño a culpa da crise financieira e bancaria, pois os meus créditos son de cobro garantizado (Así o dicen os mesmos bancos).
Como ademáis vivo dentro das miñas posibilidades con folgura, tampouco son culpable de vivir por riba delas.
Ademáis baixáronme os emolumentos para contribuir á solución da crise, e non me queixo. Téñoo asumido con toda a boa vontade do mundo.
Tamén me subiron este ano o IRPF para contribuir á solución da crise, e tampouco me queixo. Tamén o asumo con boa vontade.
Auméntanme a xornada laboral, e se me queixo é polos miles de interinos que van quedar sen traballo.
Auméntanme os alumnos nas aulas, e se me queixo é polo traballo dos despedidos e pola perda de calidade no ensino.
Por iso me apunto aos restaurantes onde se poida disfrutar dun bó xantar e dun bó viño, coma eses aos que alguén critica. Porque o teño ganado e mo podo permitir.
Os que poidan manter a actividade económica normal deben seguir a facelo, porque as tixeiras, elas soas, xamáis van resolver o problema.
Para min, os cartos que teñen máis valor son os que circulan. E os restaurantes son empresas que teñen que facturar para manter postos de traballo.
En fin, o que queira participar desta depresión colectiva na que nos teñen mergullados, ten toda a liberdade do mundo para facelo. Faltaría máis!
Eu, mentras poida, a consumir dentro das miñas posibilidades.
É tamén un xeito de axudar a corto, medio e longo plazo.
E perdón se a explicación ofendese a alguén. Non está no meu ánimo.
Estimado Inda Cho Sey; totalmente de acuerdo con Ud. en la forma de enfrentar las cosas, eso si; sin perder las perpectivas de las mismas a futuro, se que no es su caso pero, el conformismo en mentes menos sagazes puede producir acostumbramiento al zarandeo abusivo de quienes - sean estos quien sea - obtentan el poder del momento. Lograr reducir la cantidad de alumnos en cursos
de la enseñanza, tiene que haber sido el objetivo de luchas anteriores; con lo cual ganaron estudiantes y profesores y en el futuro inmediato la sociedad Española, al recibir egresados mejor preparados por instructores menos estresados. Esas son las economias que no se entienden, vengan de donde vengan y si bien podrian soportarse por un periodo determinado, no deben perderse de vista para solicitar una fecha de termino. En Chile - como sabra - los estudientes han estado y estan dando una lucha muy meritoria contra los abusos
que cada decada han ido en ahumento hasta llegar al estado actual y, una vez consentidos, cuesta mucho derribar (en estos abusos estan Derechistas e Izquierdistas...; ¡los famosos intereses creados!). Asi que, ojo avizor, al mas importante de los puntos por Ud. expuestos.
Como siempre, un gusto poder leerle.
Saludos a Ud. y todos los foreros da Vilavella
de la enseñanza, tiene que haber sido el objetivo de luchas anteriores; con lo cual ganaron estudiantes y profesores y en el futuro inmediato la sociedad Española, al recibir egresados mejor preparados por instructores menos estresados. Esas son las economias que no se entienden, vengan de donde vengan y si bien podrian soportarse por un periodo determinado, no deben perderse de vista para solicitar una fecha de termino. En Chile - como sabra - los estudientes han estado y estan dando una lucha muy meritoria contra los abusos
que cada decada han ido en ahumento hasta llegar al estado actual y, una vez consentidos, cuesta mucho derribar (en estos abusos estan Derechistas e Izquierdistas...; ¡los famosos intereses creados!). Asi que, ojo avizor, al mas importante de los puntos por Ud. expuestos.
Como siempre, un gusto poder leerle.
Saludos a Ud. y todos los foreros da Vilavella