Hai quen dice que a nosa sociedade padece unha depresión colectiva pola machacona información sobre a crise. ¡Crise aquela, a do caldo de verzas tódolos días cando era rapaz e mozo!. (E cómo gustaba ao requentalo)
Alguén critica eiquí, neste foro, o asunto dos restaurantes e do arroz con bogavante.
Pois eu apúntome. Ao arroz con bogavante, claro; non a crise.
Dicen que o problema é que os españois temos vivido por riba das nosas posibilidades, e que temos que aprender a vivir doutro xeito.
Pois eu non. Nunca vivín por riba das miñas posibilidades.
Teño bós carros. Teño posibilidades para ter máis, se os precisara, e millores; pero sempre me contentéi cos que merquei, sen envexar para nada eses grandes turismos aos que adianto cos meus Peugeot subindo as Portelas.
Teño dúas casas e dúas hipotecas, pero as dúas dentro das miñas posibilidades, pois nunca deixei de pagar relixiosamente os importes, nen deixarei xamáis de facelo. Isto quere decir que eu non teño a culpa da crise financieira e bancaria, pois os meus créditos son de cobro garantizado (Así o dicen os mesmos bancos).
Como ademáis vivo dentro das miñas posibilidades con folgura, tampouco son culpable de vivir por riba delas.
Ademáis baixáronme os emolumentos para contribuir á solución da crise, e non me queixo. Téñoo asumido con toda a boa vontade do mundo.
Tamén me subiron este ano o IRPF para contribuir á solución da crise, e tampouco me queixo. Tamén o asumo con boa vontade.
Auméntanme a xornada laboral, e se me queixo é polos miles de interinos que van quedar sen traballo.
Auméntanme os alumnos nas aulas, e se me queixo é polo traballo dos despedidos e pola perda de calidade no ensino.
Por iso me apunto aos restaurantes onde se poida disfrutar dun bó xantar e dun bó viño, coma eses aos que alguén critica. Porque o teño ganado e mo podo permitir.
Os que poidan manter a actividade económica normal deben seguir a facelo, porque as tixeiras, elas soas, xamáis van resolver o problema.
Para min, os cartos que teñen máis valor son os que circulan. E os restaurantes son empresas que teñen que facturar para manter postos de traballo.
En fin, o que queira participar desta depresión colectiva na que nos teñen mergullados, ten toda a liberdade do mundo para facelo. Faltaría máis!
Eu, mentras poida, a consumir dentro das miñas posibilidades.
É tamén un xeito de axudar a corto, medio e longo plazo.
E perdón se a explicación ofendese a alguén. Non está no meu ánimo.
Alguén critica eiquí, neste foro, o asunto dos restaurantes e do arroz con bogavante.
Pois eu apúntome. Ao arroz con bogavante, claro; non a crise.
Dicen que o problema é que os españois temos vivido por riba das nosas posibilidades, e que temos que aprender a vivir doutro xeito.
Pois eu non. Nunca vivín por riba das miñas posibilidades.
Teño bós carros. Teño posibilidades para ter máis, se os precisara, e millores; pero sempre me contentéi cos que merquei, sen envexar para nada eses grandes turismos aos que adianto cos meus Peugeot subindo as Portelas.
Teño dúas casas e dúas hipotecas, pero as dúas dentro das miñas posibilidades, pois nunca deixei de pagar relixiosamente os importes, nen deixarei xamáis de facelo. Isto quere decir que eu non teño a culpa da crise financieira e bancaria, pois os meus créditos son de cobro garantizado (Así o dicen os mesmos bancos).
Como ademáis vivo dentro das miñas posibilidades con folgura, tampouco son culpable de vivir por riba delas.
Ademáis baixáronme os emolumentos para contribuir á solución da crise, e non me queixo. Téñoo asumido con toda a boa vontade do mundo.
Tamén me subiron este ano o IRPF para contribuir á solución da crise, e tampouco me queixo. Tamén o asumo con boa vontade.
Auméntanme a xornada laboral, e se me queixo é polos miles de interinos que van quedar sen traballo.
Auméntanme os alumnos nas aulas, e se me queixo é polo traballo dos despedidos e pola perda de calidade no ensino.
Por iso me apunto aos restaurantes onde se poida disfrutar dun bó xantar e dun bó viño, coma eses aos que alguén critica. Porque o teño ganado e mo podo permitir.
Os que poidan manter a actividade económica normal deben seguir a facelo, porque as tixeiras, elas soas, xamáis van resolver o problema.
Para min, os cartos que teñen máis valor son os que circulan. E os restaurantes son empresas que teñen que facturar para manter postos de traballo.
En fin, o que queira participar desta depresión colectiva na que nos teñen mergullados, ten toda a liberdade do mundo para facelo. Faltaría máis!
Eu, mentras poida, a consumir dentro das miñas posibilidades.
É tamén un xeito de axudar a corto, medio e longo plazo.
E perdón se a explicación ofendese a alguén. Non está no meu ánimo.
