TRANSLACIÓN DE INCHAZÓN
Había daquela na miña aldea un carpinteiro moi maior que, cando deixou de facer e arranxar carros, e de subir aos louxados para amañar as ripias, viña entreténdose na súa xubilación en facer badalos para os chocallos. Era o tío Farruco.
Tantos eran os badalos que daba feito, que xa non había chocallos para tantos; pero el seguía a facelos, sobre todo badalos grandes para zumbos, que así lle chamábamos nós aos máis mores dos chocallos.
El pensaba que non, pero era un segredo á voces que Farruco últimamente viña traficando cos máis grandes dos seus badalos como consoladores. Era un xeito moi ocurrente para complementar a súa pequena pensión.
Andaba unha tarde de verán suavizando no seu banco un daqueles aparatos, cando ouviu voces de angustia na rúa, polo que saiu co formón que andaba a utilizar na súa man.
Era unha señora de bon ver, cunha saia desas longas moi remangada pola entreperna, brincando e berrando, coma se fose tola...
--E logo que lle pasa, señora?
--Que me mordeu unha avéspora na brilla, señor! Ai, que vou morrer!
--Para que non inche, señora, convén apretar na picadura cunha cousa de metal. Permítame.
E colocou aquel formón alí, co gume asustando á farragacha morena, ao longo duns minutos, ata que cheguei eu por casualidade, espantando aquela marabillosa escea. Ela deixou caer a saia, deulle as grazas ao vello, e seguiu o seu camiño.
--Entón, tío Farruco, inchou ou non inchou?
--Cala, carallo! A ela non. Pero o demo do formón transladoume a min a inchazón, e iso que non inchaba desde que Franco finou.
Había daquela na miña aldea un carpinteiro moi maior que, cando deixou de facer e arranxar carros, e de subir aos louxados para amañar as ripias, viña entreténdose na súa xubilación en facer badalos para os chocallos. Era o tío Farruco.
Tantos eran os badalos que daba feito, que xa non había chocallos para tantos; pero el seguía a facelos, sobre todo badalos grandes para zumbos, que así lle chamábamos nós aos máis mores dos chocallos.
El pensaba que non, pero era un segredo á voces que Farruco últimamente viña traficando cos máis grandes dos seus badalos como consoladores. Era un xeito moi ocurrente para complementar a súa pequena pensión.
Andaba unha tarde de verán suavizando no seu banco un daqueles aparatos, cando ouviu voces de angustia na rúa, polo que saiu co formón que andaba a utilizar na súa man.
Era unha señora de bon ver, cunha saia desas longas moi remangada pola entreperna, brincando e berrando, coma se fose tola...
--E logo que lle pasa, señora?
--Que me mordeu unha avéspora na brilla, señor! Ai, que vou morrer!
--Para que non inche, señora, convén apretar na picadura cunha cousa de metal. Permítame.
E colocou aquel formón alí, co gume asustando á farragacha morena, ao longo duns minutos, ata que cheguei eu por casualidade, espantando aquela marabillosa escea. Ela deixou caer a saia, deulle as grazas ao vello, e seguiu o seu camiño.
--Entón, tío Farruco, inchou ou non inchou?
--Cala, carallo! A ela non. Pero o demo do formón transladoume a min a inchazón, e iso que non inchaba desde que Franco finou.
