Luz ahora 0,13614 €/kWh
TRANSLACIÓN DE INCHAZÓN
Había daquela na miña aldea un carpinteiro moi maior que, cando deixou de facer e arranxar carros, e de subir aos louxados para amañar as ripias, viña entreténdose na súa xubilación en facer badalos para os chocallos. Era o tío Farruco.
Tantos eran os badalos que daba feito, que xa non había chocallos para tantos; pero el seguía a facelos, sobre todo badalos grandes para zumbos, que así lle chamábamos nós aos máis mores dos chocallos.
El pensaba que non, pero era un segredo á voces que Farruco últimamente viña traficando cos máis grandes dos seus badalos como consoladores. Era un xeito moi ocurrente para complementar a súa pequena pensión.
Andaba unha tarde de verán suavizando no seu banco un daqueles aparatos, cando ouviu voces de angustia na rúa, polo que saiu co formón que andaba a utilizar na súa man.
Era unha señora de bon ver, cunha saia desas longas moi remangada pola entreperna, brincando e berrando, coma se fose tola...
--E logo que lle pasa, señora?
--Que me mordeu unha avéspora na brilla, señor! Ai, que vou morrer!
--Para que non inche, señora, convén apretar na picadura cunha cousa de metal. Permítame.
E colocou aquel formón alí, co gume asustando á farragacha morena, ao longo duns minutos, ata que cheguei eu por casualidade, espantando aquela marabillosa escea. Ela deixou caer a saia, deulle as grazas ao vello, e seguiu o seu camiño.
--Entón, tío Farruco, inchou ou non inchou?
--Cala, carallo! A ela non. Pero o demo do formón transladoume a min a inchazón, e iso que non inchaba desde que Franco finou.
Había daquela na miña aldea un carpinteiro moi maior que, cando deixou de facer e arranxar carros, e de subir aos louxados para amañar as ripias, viña entreténdose na súa xubilación en facer badalos para os chocallos. Era o tío Farruco.
Tantos eran os badalos que daba feito, que xa non había chocallos para tantos; pero el seguía a facelos, sobre todo badalos grandes para zumbos, que así lle chamábamos nós aos máis mores dos chocallos.
El pensaba que non, pero era un segredo á voces que Farruco últimamente viña traficando cos máis grandes dos seus badalos como consoladores. Era un xeito moi ocurrente para complementar a súa pequena pensión.
Andaba unha tarde de verán suavizando no seu banco un daqueles aparatos, cando ouviu voces de angustia na rúa, polo que saiu co formón que andaba a utilizar na súa man.
Era unha señora de bon ver, cunha saia desas longas moi remangada pola entreperna, brincando e berrando, coma se fose tola...
--E logo que lle pasa, señora?
--Que me mordeu unha avéspora na brilla, señor! Ai, que vou morrer!
--Para que non inche, señora, convén apretar na picadura cunha cousa de metal. Permítame.
E colocou aquel formón alí, co gume asustando á farragacha morena, ao longo duns minutos, ata que cheguei eu por casualidade, espantando aquela marabillosa escea. Ela deixou caer a saia, deulle as grazas ao vello, e seguiu o seu camiño.
--Entón, tío Farruco, inchou ou non inchou?
--Cala, carallo! A ela non. Pero o demo do formón transladoume a min a inchazón, e iso que non inchaba desde que Franco finou.
A todo le sacas punta, mal amigo en este caso. Sólo te contestaré con una adivinanza:
¿Sabes cuál es el animal que pone los huevos más gordos?
Sí, señor. La misma. Esa que se me metió a mí entre las gasas de mi falda.
Ojalá te acontezca a tí y te los ponga como calabazas.
Un cordial saludo de tu buena amiga, pillín.
¿Sabes cuál es el animal que pone los huevos más gordos?
Sí, señor. La misma. Esa que se me metió a mí entre las gasas de mi falda.
Ojalá te acontezca a tí y te los ponga como calabazas.
Un cordial saludo de tu buena amiga, pillín.