O ARRIEIRO E AS BRUXAS
Naqueles tempos do demo, no seu camiño, foi parar un arrieiro co seu burro nun mesón rexido por unhas bruxas.
Cando dormía, sempre cun ollo pechado e o outro a medio abrir, viu como as bruxas trouxeron un cacharro cunha beberaxe que non beberon, pero untáronse co ela, e unha vez untadas saíron como foguetes polo burato da cheminea para riba.
--Cara onde irán estas fandangas? --pensou el naquel intre. E para saír de dúbidas, pensou: "Se unto o burro, igual fuxe pola cheminea, e non o volvo a ver. Se unto a albarda, pasará outro tanto... Ben, untaréi a albarda, que é menos perda."
Untou a albarda co aquela beberaxe, e voou, inda que andou a rozar a cheminea para riba e para baixo, ata que o burato medrou, e deu saído por ela.
Despois, ao vere que a xaropa funcionaba, untou o burro, e tamén marchou polo burato. E untouse el meso, e saíu coma un lóstrego por aquela cheminea deica Sevilla, onde se celebraba un congreso de bruxas.
El levaba unha subela sempre co el para arranxare a albarda e mais as alforxas cando facía falta amañalas.
No congreso as bruxas andaban a danzar ao redor do demo cunha música infernal. O demo estaba en pelotas no medio, e según ían pasando, todas as bruxas lle daban un bico no cu. O arrieiro meteuse na danza, como unha máis das bruxas, pero en vez de bicalo, ferráballe a subela naquel cu fedorento.
Entón o demo, canso xa das subeladas, mandou parar a danza e berrou:
--Todo está moi ben, sí; pero esa última que entrou, que dance sen bicar, que lle rascan moito os cañotos do mostacho.
(Conto popular recollido por Cruz, da Gudiña, a un home do meu pobo que xa se foi, que sempre admirei, o que foi o meu teniente de alcalde na primeira lexislatura democrática do noso concello, cando o alcalde so tiña vintesete anos)
Naqueles tempos do demo, no seu camiño, foi parar un arrieiro co seu burro nun mesón rexido por unhas bruxas.
Cando dormía, sempre cun ollo pechado e o outro a medio abrir, viu como as bruxas trouxeron un cacharro cunha beberaxe que non beberon, pero untáronse co ela, e unha vez untadas saíron como foguetes polo burato da cheminea para riba.
--Cara onde irán estas fandangas? --pensou el naquel intre. E para saír de dúbidas, pensou: "Se unto o burro, igual fuxe pola cheminea, e non o volvo a ver. Se unto a albarda, pasará outro tanto... Ben, untaréi a albarda, que é menos perda."
Untou a albarda co aquela beberaxe, e voou, inda que andou a rozar a cheminea para riba e para baixo, ata que o burato medrou, e deu saído por ela.
Despois, ao vere que a xaropa funcionaba, untou o burro, e tamén marchou polo burato. E untouse el meso, e saíu coma un lóstrego por aquela cheminea deica Sevilla, onde se celebraba un congreso de bruxas.
El levaba unha subela sempre co el para arranxare a albarda e mais as alforxas cando facía falta amañalas.
No congreso as bruxas andaban a danzar ao redor do demo cunha música infernal. O demo estaba en pelotas no medio, e según ían pasando, todas as bruxas lle daban un bico no cu. O arrieiro meteuse na danza, como unha máis das bruxas, pero en vez de bicalo, ferráballe a subela naquel cu fedorento.
Entón o demo, canso xa das subeladas, mandou parar a danza e berrou:
--Todo está moi ben, sí; pero esa última que entrou, que dance sen bicar, que lle rascan moito os cañotos do mostacho.
(Conto popular recollido por Cruz, da Gudiña, a un home do meu pobo que xa se foi, que sempre admirei, o que foi o meu teniente de alcalde na primeira lexislatura democrática do noso concello, cando o alcalde so tiña vintesete anos)
