Una imagen preciosa, que se estará repitiendo en estos momentos.
Que voy a decir del pueblo que vio crecer a mi padre. Un pueblo que aunque el paso del tiempo se ha hecho sentir, ha sabido conservar el sabor de lo rural y a mucha de sus gentes, mientras que otros, por desgracia, se van quedando vacíos.
Recordos de cando era pequena, na casa dos meus avós. A besta, a bixia das cabras, o son das chocas das vacas durante a noite, a festa de San Mamede, as risas e as parolas da familia e veciños, ... (ver texto completo)

Allí bailé por primera vez con una chica hace 47 años y lo recuerdo con nostalgia era san Mamede, precioso.

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Pois falando de verzas a miña nai en Montevídeo, como a casa non tiña terrra, a horta era o xardin, a xente chamavalle moita atención, foi toda un ha novedades no barrio.

Mais vale seguir ca historia: un ano, veu unha peste que levou todos os porcos de Gontán, pero os porquiños da virxen salváronse, e aquelo foi visto com`un milagro. PUra

Pocas escenas pode haber tan queridas, e que tanta tenrura e morriña susciten. Algú tempo, todo era de todos, e nada era de nadie, e había sobreabundancia, porque non se cultivaba a avaricia sen límites como ahora... Saudos Pura

Como se lle quere os eidos e a xentiña do pobo que nos viu nacer! Pura

Portela e moi frío, e Bande tamén. Ainda mais frío qu´o monte grande de Nigueiroá...

de nada, me alegra un monton saber que se comunicaron, yo conozco a toda la flia de ABEL POR ESO NO ME RESULTABA DIFICIL

mi nombre es alicia mirta palena y me gustaria comunicarme con el sr abel devesa vazquez.
yo trabaje 17 a

No pinar de Bande, pasaba eu horas e horas, ahinda que fixera frío, por orden do médico Don Paulino de Celanova, médico de meus abos, Piugis de Gontán; levábanme elí a respirar entr`os pinos, pra me curar da tos ferina. E curóuseme. Pura de Nigueiroá.

En Vilar vivía a tía Martina, xa con moitos años... alá por os anos 45 e 47 do secolo XX.
A tí Martina foi tamén a parteira que axudou a nosa mamá a traernos o mundo... e meu pai alá por o ano 56 levounos desde Ourense a coñecer a tía Martina e darlle as gracias e un abrazo de gratitude. Por ela e que me importa Vilar... Pura

Faían a alegría dos nenos, co seu color e o seo ruido o estralar. (E por eso que se chaman estraloques). Pura

Verzas que non so sirven pra facer un bo caldo, senón tamén pra ornar unha mesa de festa. Pura

Recordos da infancia que non se borran, e que teñen colores e sonidos...

Tes toda a razón, Ludy; nin de palleiros sirven, porque e un peligro, pero ¿quen o deixou morrer...? Co tempo, hasta as pedras acaban caindo... O tempo, ca complicidade dos que tiveron poder e non dotaron o medio rural de recursos pra agricultura e ganadería, e algunha qu´outra industria apropiada. Basta ver que en cataluña véndese auga embasada por toda España (nos temos millores augas), e cereales cheos de aire, e... calquera cousa impulsada por a mau de obra de galegos que foron alá romper o zarrizo, ... (ver texto completo)

Un pote com'o que tiñamos empotrado na lareira da cuciña en Negueiroa... e que servía pra cebar Bos porcos pra matanza...

Tanto nos gustaban e nos gustan, e pensar que e planta medicinal, a partir da son feitas medicinas pro corazón