O tío Horacio era un home de peso, de moitas terras e moi traballador. As terras foron de sempre a súa mor paixón. Eran ó que máis quería. Ahora xa de vello, cada vez que se paseaba agarrado ó caxato polo que ainda era seu, puña a man a modo de visera para mirar ao derredor e caíalle a alma ós pes o velas de monte e sin ter a ninguén que botara man delas.
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; eso xa decía muto do altruismo do tío Horacio.
A terra en cuestión lindaba cun prado onde tiña unhas cantas vacas as que mimaba coma se foran as súas meniñas, tanto, que amarrado a un poste, púsolle un bebedoiro moi moderno con auga fresca. As vacas só tiñan que arrimar o fociño a mangueira, e a auga saía como se fora unha fonte.
Cando foron a mirar a terra, o mozo reparou en media ducia de colmeas, o redor das que zumbaban as abellas. Como estaban a carón da marcaxe, amosoulle a súa preocupación.
-Non pican, home, non teñas medo. Estas son tan mansas comas becerriñas que ves alá abaixo. E se queres a proba, átote espido ao poste do bebedoiro, e volvo dentro dunhas horas. Se te picaron, ¡o demo me levase se non te regalo a terra!
Ó mozo eso de regalarlle a terra soóulle coma música nos oídos. Pensou que ben lle pagaba a pena exporse a agresividade dos bichos se chegara a darse o caso, e aceptou a aposta, meu dito meu feito.
Pasaron as horas, e cando o tío Horacio estaba chegando de volta á leira albiscou ó mozo colgando do poste todo desencaixado.
- ¡Leve o demo ó demo, perdín a aposta! –E sin soltar o caxato votou á carreira para ir a socorrelo.
- ¡Picáronte, fillo! ¡Xúrote que xamais tal cousa pensei!
-Non..., as abellas non –di o mozo cunha voz feble - foron as becerriñas, cando lle daba a sede ¡trabucábanse de goma!
Cando un fururo empresario lle comentou que andaba á procura dunha terra non dubidou en ofrecerlle unha das del. Prefería vendela que vela abandonada; eso xa decía muto do altruismo do tío Horacio.
A terra en cuestión lindaba cun prado onde tiña unhas cantas vacas as que mimaba coma se foran as súas meniñas, tanto, que amarrado a un poste, púsolle un bebedoiro moi moderno con auga fresca. As vacas só tiñan que arrimar o fociño a mangueira, e a auga saía como se fora unha fonte.
Cando foron a mirar a terra, o mozo reparou en media ducia de colmeas, o redor das que zumbaban as abellas. Como estaban a carón da marcaxe, amosoulle a súa preocupación.
-Non pican, home, non teñas medo. Estas son tan mansas comas becerriñas que ves alá abaixo. E se queres a proba, átote espido ao poste do bebedoiro, e volvo dentro dunhas horas. Se te picaron, ¡o demo me levase se non te regalo a terra!
Ó mozo eso de regalarlle a terra soóulle coma música nos oídos. Pensou que ben lle pagaba a pena exporse a agresividade dos bichos se chegara a darse o caso, e aceptou a aposta, meu dito meu feito.
Pasaron as horas, e cando o tío Horacio estaba chegando de volta á leira albiscou ó mozo colgando do poste todo desencaixado.
- ¡Leve o demo ó demo, perdín a aposta! –E sin soltar o caxato votou á carreira para ir a socorrelo.
- ¡Picáronte, fillo! ¡Xúrote que xamais tal cousa pensei!
-Non..., as abellas non –di o mozo cunha voz feble - foron as becerriñas, cando lle daba a sede ¡trabucábanse de goma!
Graciñas Gel polo conto, dende logo as Becerriñas tiñan boa sede, pra trabucarse de mangueira, o mellor era que o tio Horacio as tiña acostumadas.