É unha mágoa, tantos anciáns que padecen o síndrome da soidade. Para min non hai lección que máis disfrute que escoitar os avatares da vida contados por estes velliños e velliñas de cara arrugachada e olliños saltois cheos de historia, que lembran detalles do pasado como se os acabaran de vivir.
Dito sexa de paso, a guinda destes relatos é o feito de ser contados na nosa fala, sí, sí, o galego, a raíz da nosa cultura, lingua na que foi falada a nosa historia antes de ser escrita noutras.
Aí vai unha.
O tío Mateo, como mutos outros da terceira idade, nos últimos anos da súa vida fíxose moi amigo do crego. Non perdía a misa nin domingo nin festa de gardar como manda o catecismo. Tamén practicaba con certa frecuencia o terceiro sacramento, anque só fora para charlar un pouco co cura.
Nunha destas dille:
-Padre, estou moi contento porque o Noso Señor axúdame tódalas noites. Cada vez que me levanto para botar unha canetada, cousas da idade... xa sabe... pois ben, o Señor mándame un anxo que me acende a luz ao abrir a porta e tamén a apaga cando acabo.
O crego deulle a razón para non quitarlle encanto ao asunto, pero quedou coa mosca detrás da orella. Á primeira ocasión preguntoulle a súa muller se estaba o corriente daquelas visitas nocturnas dun anxo que parecía ter o tío Mateo.
-Un anxo, padre, estache bo! Mire, elle ben cabezán, non sabe vostede como atopo a neveira cada mañá!
Dito sexa de paso, a guinda destes relatos é o feito de ser contados na nosa fala, sí, sí, o galego, a raíz da nosa cultura, lingua na que foi falada a nosa historia antes de ser escrita noutras.
Aí vai unha.
O tío Mateo, como mutos outros da terceira idade, nos últimos anos da súa vida fíxose moi amigo do crego. Non perdía a misa nin domingo nin festa de gardar como manda o catecismo. Tamén practicaba con certa frecuencia o terceiro sacramento, anque só fora para charlar un pouco co cura.
Nunha destas dille:
-Padre, estou moi contento porque o Noso Señor axúdame tódalas noites. Cada vez que me levanto para botar unha canetada, cousas da idade... xa sabe... pois ben, o Señor mándame un anxo que me acende a luz ao abrir a porta e tamén a apaga cando acabo.
O crego deulle a razón para non quitarlle encanto ao asunto, pero quedou coa mosca detrás da orella. Á primeira ocasión preguntoulle a súa muller se estaba o corriente daquelas visitas nocturnas dun anxo que parecía ter o tío Mateo.
-Un anxo, padre, estache bo! Mire, elle ben cabezán, non sabe vostede como atopo a neveira cada mañá!
