Querido amigo Zé de las Carvajas: Tengo el honor de transferirte esta estupenda foto de la asamblea llevada a cabo por los amigos del padre José para tratar todo el asunto éste de la calderilla y la casa de Pedralba.
Ya te tendré al corriente del acta de la sesión, aunque no sea más que una fotocopia de un documento apócrifo.
Ya te tendré al corriente del acta de la sesión, aunque no sea más que una fotocopia de un documento apócrifo.
Aprezado sinor Telesforo: Que buen documento de unha buena choirizada, me fixo recordar a miña infacia, adolescencia etc., pois gracias al leitahún, sacaba eu la barriga de misería, que Deus me perdone como diría el padre que tudo lo sabe,ístes parecen chorizos naturales coñecidos como algo de lo mellor del porco, que nahún teñen nada que ver con los chorizos, marranos, penso que o sinor me intende béin, además a buenos entendedores pocas verdades, agora nahún me recordo había outra coisa que aquí remaba, más contra corriente a que ter coidado, non sexa que nos pase como amigo Garzón, más recordando un dito que eu oin de garoto el tempo es el mellor testigo, da y quita razones, aunque a más de uno le piquen los..., de tudas maneiras nahún serei eu quéin diga isas coisas que desdelogo caen por su propio peso.
Unha aperta.
Unha aperta.
Esas cousas caen polo seu propio peso?
Certo.
Había en Castrelos un home, chamado Mauricio, con quen lle metían medo aos meniños das Portelas na miña infancia. Era coma o noso home do saco, sempre coa súa burra como medio de transporte. Seguro que o asunto de se-lo noso home do saco non sería pola súa cara bonita precisamente.
Un día chegou á carnicería de Lubián, e atou a burra a un balaústre da escaleira do tío Xico. Éste, non moi conforme coa atadela, queixouse:
--Mauricio: Xa cho teño dito outras veces. Non ate-la burra nese balaústre, que chocaldrea, e vaino arrancar...
--Bueno, carallo, Xico. Tamén os meus cataplines levan para setenta anos chocaldreando, e inda non caeron.
Certo.
Había en Castrelos un home, chamado Mauricio, con quen lle metían medo aos meniños das Portelas na miña infancia. Era coma o noso home do saco, sempre coa súa burra como medio de transporte. Seguro que o asunto de se-lo noso home do saco non sería pola súa cara bonita precisamente.
Un día chegou á carnicería de Lubián, e atou a burra a un balaústre da escaleira do tío Xico. Éste, non moi conforme coa atadela, queixouse:
--Mauricio: Xa cho teño dito outras veces. Non ate-la burra nese balaústre, que chocaldrea, e vaino arrancar...
--Bueno, carallo, Xico. Tamén os meus cataplines levan para setenta anos chocaldreando, e inda non caeron.