BARXA: Pues a mí me parece que en el óbito del ginecólogo...

Fai pouco deixounos para sempre un cardiólogo moi renomeado e querido nesta cidade na que resido.
Daquela morea de flores que o rodeaba chamaba en especial a atención unha composición en forma de corazón que cando chegou o intre de darlle o adiós definitivo ao noso prezado amigo, abriuse pola metade como dándolle paso de xeito maxestuoso cara ese camiño sin retorno. Dun canto colgaba unha cinta dourada na que se podía ler "Os teus compañeiros Card. Thor/AC".
Casi todos os presentes deixamos escapar algún son de admiración, qué detalle!
-Chegado o momento espero que os meus compañeiros non sexan tan creativos! -escoiteille decir a un señor, por certo moi elegante, ao meu carón.
Ó distinguido personaxe non lle pasou desapercibido o desacordo reflexado na miña ollada porque de súbito intentou aclarar o sentido das súas verbas.
-É que eu son xinecólogo!

Pues a mí me parece que en el óbito del ginecólogo también estaría muy bien que sus compañeros fueran así de imaginativos. Una perrecha que se abre para darte la despedida ya es en si misma una hermosa flor. Tan natural como la más bella de las rosas. Por ahí hemos nacido todos.

Hai que ver Romerales, explícaste coma un libro aberto! Abraia o teu intelecto, e por suposto, en teoría, é do máis razonable a túa exposición.
O fin dareille a razón á Pita. A pesar de ter momentos moi lucidos, algunha visagra enferruxada acota esa gran capacidade de entendemento que adoitas ter. Cualidades básicas e presentes na maioría dos mortais coma pode ser o recato, quedan atrapadas nos entresijos da túa sensatez.