Aprezado Inda, Menosmale que o sinor me sacou de dubidas, entón un cheira gateiras istá relacionado con el osstaqueo de trompas, pois sendo assín acertou eu de novo sempre soupe destinguir o bon perfume sabía cuando xeiraba a sardiña ou bacallahu, totale que agora poso entendernos o que dixo o Barxés, se me queda decirle munto obrigado tanto o sinor como al Barxés.
Unha aperta pros dois.

Aprezado Barxés, parece mentira que voce diga que eu era un non sei qué de gateiras, penso que o sinor confundió el ruido del trueno con un estruendo en la mina, a mi siempre me gustó axudar a xente a tapar as goteiras pero de ahí a lo otro a munta diferencia.
Unha aperta.

Amigo Zé das Carvalhas: Cheiragateiras sería a palabra. Agora ben, eu non digo nada, que despois todo se sabe.

Aprezado Barxés, parece mentira que voce diga que eu era un non sei qué de gateiras, penso que o sinor confundió el ruido del trueno con un estruendo en la mina, a mi siempre me gustó axudar a xente a tapar as goteiras pero de ahí a lo otro a munta diferencia.
Unha aperta.

Siempre había creído que la cicatriz procedía de otro tipo de batallas. Como Telesforo nunca había querido hablar del asunto, creí que se trataba de traumáticos recuerdos que no convenía resucitar.
Y yo, cándida de mí, adobaba mi fantasía creyendo que se trataba de un efecto secundario de una romántica acción... Imaginaba al bueno de Romerales en el fragor de una encendida hazaña bélica, con el uniforme hecho jirones, con su aguja percutora colgando sin protección, la pobrecilla, salvando a su querido ... (ver texto completo)

Estimada Sra: En primer lugar darle las gracias por participar nuevamente en nuestro foro y también decirle que comparto con usted las opiniones que muestra en su mensaje respecto a su marido y gran amigo mio Telesforo.
Con relación a Zé, es casi seguro que fuese el husmeador de la hazaña de la cocina, pues como le he dicho en un mensaje anterior al Sr. Inda este segador de centenos cumplidos ya tenia ese costumbre de ojear por las gateras de noche para ver si divisaba algún murciélago en las cocinas ... (ver texto completo)

Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun ... (ver texto completo)

Prezado amigo Inda Cho Sei: Unha vez lida anecdota do Sarxento Romerales non podo por menos decir, que o demo armas en calquer lugar, dende logo o Sr. Romerales viña do deserto un tanto salido... e con esas cousas na aldea de súa mai deberia haberse cuidado un pouco mais... sobretodo alonxandose da cociña económica. (Aunque ela se deixara querer) millor noutro lugar...
Tamen estou con bostede no asunto que o que estaba a ollar pola fiestra seria o ZÉ das Carvalhas, e non o seu xefe nin o santo do ... (ver texto completo)

Este Cho de cualquier pequeña anécdota te saca una novela. Podría contar la misma escena a mi manera, pero no quisiera echar más leña a tan desgraciado fuego.
Hace unos diez años lo acompañé un par de días a Valladolid y Fuensaldaña, a donde lo llevaban sus tareas políticas.
El primer día se entrevistó con el Consejero de Agricultura en su despacho. Valín, creo que se llamaba. Pretendía convencerlo de la necesidad de conseguir una Denominación de Origen para la TERNERA SANABRESA. Viví callado, ... (ver texto completo)

Sinor Inda, nahún teño más remeio que dar credito y cofirmar o que o sinor contou, pois según o meu xefe se vei que fai testemuña de íso, sólo que el contouno de difer

ente maneira é decer que o sinor Tilisforo gostaba da rapariga más habías algún más que tamén gostaba de lamencionada, entón cuando estaba a namorar co sinor Tilisforo apareció por la xinela el meu xefe entón foi cuando ela cambió de posizahún, resultando el fatal desenlace.
Unha aperta.

Siempre había creído que la cicatriz procedía de otro tipo de batallas. Como Telesforo nunca había querido hablar del asunto, creí que se trataba de traumáticos recuerdos que no convenía resucitar.
Y yo, cándida de mí, adobaba mi fantasía creyendo que se trataba de un efecto secundario de una romántica acción... Imaginaba al bueno de Romerales en el fragor de una encendida hazaña bélica, con el uniforme hecho jirones, con su aguja percutora colgando sin protección, la pobrecilla, salvando a su querido y respetado Inda de morir abrasado en una tanqueta en llamas...
Tampoco imaginé jamás, adorado Zé, que tu jefe el Padre José fuese capaz nunca de husmear por las ventanas. De todos modos, mejor buscarse el beneficio de una moza, que no acariciar al monaguillo.
Apostaría un potosí: en el caso que nos ocupa el husmeador fue más bien el actual monaguillo.
Por lo que se refiere a esa dolorosa herida de Telesforo, añadir sin ambages que su cicatriz grande en el glande mejoró sin duda el encanto y la eficiencia de su adorado pizarrín para escribir cartas de amor. ... (ver texto completo)

Sinor Inda, nahún teño más remeio que dar credito y cofirmar o que o sinor contou, pois según o meu xefe se vei que fai testemuña de íso, sólo que el contouno de difer

ente maneira é decer que o sinor Tilisforo gostaba da rapariga más habías algún más que tamén gostaba de lamencionada, entón cuando estaba a namorar co sinor Tilisforo apareció por la xinela el meu xefe entón foi cuando ela cambió de posizahún, resultando el fatal desenlace.
Unha aperta.

Leva calado moito tempo e non aparece por ningures. Claro que el nunca foi moi falador.
Agora estou a lembrar aquela batalla nunha cociña de cantina dunha aldea da que xa esquecín o nome...
Cando eu vin de permiso dende o deserto, Telesforo colleu vacacións para vir comigo e visitare de paso a aldeia de súa nai. Era inverno. Vindo do Sahara, nestas serras apetecía máis a cociña ca rúa ou os camiños.
Na aldea da nai había unha cantina rexentada por unha solteirona moi lozana, pero máis brava cun novelo criado nas malladas da serra de Porto. E logo quedou Telesforo prendado da moza; el, que tiña desbravado a centos de reclutas das máis afastadas devesas.
Tiven que acompañalo á cantina unha ducia de veces, sempre aproveitando calculadamente os intres nos que ela andaba soa, cando os clientes andaban ocupados nas pallaregas e cortes, acomodando a facenda.
Daquela quentábase a cantina cunha cociña de ferro desas que chamaban económicas. En realidade o establecimento viña sendo coma unha cociña-salón cunha mesa das matanzas no medio e tres escanos ao redor.
Ela deixábase querer.
Eu sentaba nun escano deses aos que se lle baixa unha táboa a modo de mesa, e lía un xornal que mercaba na Gudiña, ao irmos de camiño. E el sentaba con ela mesmo no forno da cociña, a quecerse ámbolos dous.
Eu facía que lía, pero ás veces tiña o xornal diante de min, mesmo do revés...
El atacaba con xeito, a modiño, como bon estratega.
Ela deixábase querer.
Telesforo exploraba con disimulo. A man chegou despacio ao xeonllo, acariñou o muslo morno e suave, apartou con delicadeza a máis íntima das prendas...
Ela deixábase querer.
A berberechiña agradecía aqueles dedos expertos, húmida de ledicia...
Ela levantou de súpeto, agarrada á barra da cociña, coa racha da saia cara atrás... El tamén se levantou, pero de vagar, abrazándoa desde atrás pola cintura con biquiños no pescozo.
Ela deixábase querer.
Unha man abaixo, pola rachadela da saia, seguía na procura da paxariña. E cando máis calor había nos corpos que na chapa da económica, Romerales, coa dereita tocando a fanfona, usou a esquerda para botar fóra o ciringallo a modo de misil...
Ela deixábase querer, ata que aquel pulo a espantou!
E ao fuxir repentinamente a un lado, o meu sarxento foi clavar o piringallo naquela porta roxa do forno, crepitante coma unha alleira na tixola!
Houbo que curalo. Metímoslle aquela mioquiña ferida nunha cunca de fariña. Ela fixo unhas vendas, esgazando as bragas que andaban polo chan; lavou aquel paxariño con auga fresca dun cántaro de cobre e envolveuno naquelas tiras de seda como se dun agasallo se tratase.
Perdeu parte do seu sabre na batalla, e nunca foi quen Telesfora de gañar aquela guerra.
Bó día, dona Pita. Non se me enfade vostede, que estas son augas pasadas. ... (ver texto completo)

Xa sei que ti queres levarte ben con todos. Pero ten coidado co padre Xosé que non che é tan santo como ti o pintas. Según contan as malas linguas das Carvallas este verán disfrutou á perna solta do viño que vos levou o Barxes. Unha vez que outra levantou o codo máis da conta e perdeu o control da sin óso, contando cousas que non quedan moi ben saídas da boca dun home de Deus.
O parexcer no Brasil misar é unha tarefa esgotadora. Á hora da comunión a ringleira de devotos parece non ter fin. O corpo ... (ver texto completo)

Aprezada Xel, nahún teño parábolas para descrebir tal situazahún, a verdade nahún teño a menor idea como puderin xegar isas noticias a tí, pois béin a verdade nahún foi culpa do viño do Barxés que é bon más o mezclarlo con el del porto foi cuando é posible que el padre falara un bocadito más da conta, más sempre nun contesto de normalidade, claro ca no Brasil nos pasan coisas un bocadito extrañas, sin ir más lexos fai dois dias xegou unha preta que nahún te podes imaxinar como istaba a preta, totale ... (ver texto completo)

Munto obrigado Gel, ollando iste foro me percato que te lembras de min, coisa que te agradezco de corazahún, como sabrás tú eres a miña ademirada Xel y sempre lo serás, claro istá con tudos los respeitos que me merece o teu marido, espero nahún sexa celoso,él comprenderá o que eu me refiero, que nahún fai falta aclarar.
Dices que no verán nahún me deixei ver, por ises lares andei, más claro unhs dias pra un sitio outros para outro, totale que cuando me quixe dar conta se pasarin las ferias.
Nahún ... (ver texto completo)

Xa sei que ti queres levarte ben con todos. Pero ten coidado co padre Xosé que non che é tan santo como ti o pintas. Según contan as malas linguas das Carvallas este verán disfrutou á perna solta do viño que vos levou o Barxes. Unha vez que outra levantou o codo máis da conta e perdeu o control da sin óso, contando cousas que non quedan moi ben saídas da boca dun home de Deus.
O parexcer no Brasil misar é unha tarefa esgotadora. Á hora da comunión a ringleira de devotos parece non ter fin. O corpo ... (ver texto completo)

Munto obrigado Gel, ollando iste foro me percato que te lembras de min, coisa que te agradezco de corazahún, como sabrás tú eres a miña ademirada Xel y sempre lo serás, claro istá con tudos los respeitos que me merece o teu marido, espero nahún sexa celoso,él comprenderá o que eu me refiero, que nahún fai falta aclarar.
Dices que no verán nahún me deixei ver, por ises lares andei, más claro unhs dias pra un sitio outros para outro, totale que cuando me quixe dar conta se pasarin las ferias.
Nahún ... (ver texto completo)

Prezada Gel: Con un dia chuvioso en toda Galiza aunque con pouca intensidade, poñome a respostarche e darche "mil grazas" por todas as bonitas fotos que subiches o noso foro, tamen polas aloubanzas que fas de todos os veciños de Barxa. Todos encantados de que vos gustara o pobo, sempre serendes benvidos e a casa do Barxes tereila sempre aberta pra vos.
Alegreime muito do titulo de algunhas fotos... "os Sres. do Fiaderio" tamen encantados coa vosa visita.
Dende oxe mesmo quedades convidados a un ... (ver texto completo)

Mutas grazas Barxes.
Ya me contarás se viche o noso (outrora) gran amigo 25. No verán non se deixou ver. Ahora que aprendeu a escribir un chisquiño millor e xa o entenden o seus grandes amigos de élite non se lle vei o pelo por este foro. Parece que nos ten esquecidos ou atópase máis agusto nas frieiras altas. Como cambia a xente!

Prezada Gel: Con un dia chuvioso en toda Galiza aunque con pouca intensidade, poñome a respostarche e darche "mil grazas" por todas as bonitas fotos que subiches o noso foro, tamen polas aloubanzas que fas de todos os veciños de Barxa. Todos encantados de que vos gustara o pobo, sempre serendes benvidos e a casa do Barxes tereila sempre aberta pra vos.
Alegreime muito do titulo de algunhas fotos... "os Sres. do Fiaderio" tamen encantados coa vosa visita.
Dende oxe mesmo quedades convidados a un ... (ver texto completo)

Bonito pobo de Barxa que tiven o pracer de coñecer este verán.
Grazas a todos os barxeses e barxesas, nativos e de adopción, pola vosa hospitalidade. Tamén aos señores Fiadeiro, foi un pracer coñecer xente tan de a nosa terra. Unha aperta.