OFERTA LUZ: 5 Cts/kWh

O Barroque, PEREIRO O SAN PEDRO

hola claro k todos tiñamos medo co k se falaba nos fiadeiros eu se tiña k salir a calle de noite e pasaba por algun cruce de camiños eu sola corria como ua chispa porque decian k ali xuntabanse as bruxas yas animas e mais na nosa casa habia ua tranpilla pa baixar a cuadra eu esa abitacion non dormia sola co medo k tiña k entrara alguien xa te podes igmaginar k medo, un abrazo.
Hai que ver que mediño tiñan estas rapazas. Seguro que hoxe en dia, non teñen tanto ¿verdad miñas reinas?. Un biquiño para as duas. Xose. (De cando en vez ata escribo en galego).
Gel, parecido a esto tuyo me pasó a mí pero en la Zapagueda, cuando bajaba de la Carretera de Arriba al Pereiro de Abajo para ir a la catequesis de Primera Comunión, que me la daba mi querida Petita. También recuerdo como si fuese ahora el miedo que me daba cruzar las leiras de centeno de la Zapagueda, el camino era muy estrechito, yo era muy pequeñita y las espigas subían por encima de mi cabeza con lo cual, cuando yo entraba en ese camino sólo veía espigas y más espigas a ambos lados, pero no veía...
gracias gel por esas experiencias tan bonitas... ahora en el barroque queda tan poco de esas cosas tan bonitas q cuentas,,, ya no hay trigo, ni maiz ni.... gente solo quedan unos castaños y un monton de paisaje quemado en un sin sentido,, eso en el barroque.. mas abajo... ahi donde te estaban esperando tampoco queda mucho... algun coche q pasa, y un par de vecinos, q van a dar de comer al perro o a las gallinas y de vez en cuando algun peregrino que al saludo de buen camino se para a tomar un cafe.....
Estupendo tu relato Gel. Es un placer leerte. Sigue así para amenizar este foro que ultimamente esta bastante apagado. Un abrazo. Jose.