A miña intencion non e que o candil se apague, mais ben todo o contrario.
Esta foto penso que foi feita no ano 1973.
preguntareille o meu irman si el se acorda do ano que foi feita
Esta foto penso que foi feita no ano 1973.
preguntareille o meu irman si el se acorda do ano que foi feita
Gracias, Juan, non sabes cuánto te agradezco esta foto, se me votéi a chorar e porque unha está máis sensible cuando perde a un ser tan querido e tan irremplazable, síntome como se me houbera quedado sin techo por arriba... O ver esta foto que me imagino foi tomada cuando eu era ainda pequeniña, (reconozco a porta que está detrás), e que non está no noso album de casa, agolpáronseme todos os recuerdos daquela etapa tan feliz; porque éramos pobres, sí, pero nosos páis quixéronnos tanto sempre e pasámolo tan ben cuando eramos pequenos, todos xuntos, tanta xente que había no Pereiro, tantos que viñan o noso bar, tantos meniños que xogábamos xuntos, nas matanzas, nas mallas, na seitura, na herba, no río, nas festas... que se me agolparon todos esos sentimentos no corazón e púsoseme nun puño. O poder das fotos... (Se téis alguna máis, agradeceríache que me a fixeras chegar, pasaríate o meu email). Graciñas.
A pesar de que cuando teis o "candil encendido chega o resplandor hasta miña casa"non me enterar de que fallecera teu padre, o sinto de verdad, a Luis D. E. P. Si o apreciaba bastante, o motivo de non darche o pésame, e de que non me enterara hasta ahora, comprendo o vacío que os deixou na famila, a vida e así de cruel, non podemos solucionar... Po la edad inda podía vivir bastantes anos máis.
Tamén teño alguhas fotos sacadas por él de cuando iba na festa da Tuiza, verdadeios recuerdos, persona mui agradable siempre con cara de alegría.
Saludos pra xente do foro do Pereiro, Gel xa vexo que Tú tamén estas por ahí.
Feliz Ano Novo pra todos, e pra tí e máis a familia un abrazo.
Tamén teño alguhas fotos sacadas por él de cuando iba na festa da Tuiza, verdadeios recuerdos, persona mui agradable siempre con cara de alegría.
Saludos pra xente do foro do Pereiro, Gel xa vexo que Tú tamén estas por ahí.
Feliz Ano Novo pra todos, e pra tí e máis a familia un abrazo.
Gracias, Piño, qué bonito e qué sorpresa atoparte por aiquí. Eu léote as veces no foro de Lubián, eres un auténtico poeta, terminarás facendo un libro... Xa encenderemos o candil de novo pra que me enseñes esa colección de fotos o amor do lume nesas noites frías de inverno, se non teis inconveniente. O millor encontro algunha revelada por min misma, pois, cuando era pequeniña, meu pai enseñábame cómo revelaba él as fotos de blanco e negro: pola noite, nun cuarto oscuro, a unha casi invisible luz roja, meu pai mostrábame que era un verdadeiro mago, pois puña un papel blanco nunha máquina durante un segundos debaixo de un carrete, despóis metía ese papel blanco nunha palanaga con un líquido chamado revelador e decíame que eu estuvera muy, muy atenta pro papel, removendo na auga cun pauciño de madeira parecido os palillos dos chinos; eu miraba muy atenta hasta que, de repente... ¡MAGIA!, no papel blanco empezaba a aparecer una imaxen; cuando estaba completa, eu era a encargada de sacala inmediatamente dese líquido e metela noutra palangana con auga (con fixador), logo sacala de ahí, colgalas pra que se secasen, clasificalas pra entregarlas os clientes, porlle o seu sello por detrás... Pero había veces que me quedaba tan fascinada mirando cómo aparecía a imaxen que, cuando me quería dar conta, pasábase de tempo e quedaba negra, había que tirala a basura e empezar de novo; pero inda así, meu pai tiña tanta paciencia que nunca me votou dalí nin me impediu que volvese a entrar no laboratorio... ¡queríame tanto meu pai! Aprendín tantas cousas con él...; creo que fui a meniña máis noviña en saber conducir un tractor, un coche, pescar trutas no río ou peixes no embalse, bailar un pasodoble ou cargar un carro de herba, escribir a máquina ou saber facer un reportaxe dunha boda... Todo o que él sabía intentaba que eu aprendese, non me descriminou nunca dos meus irmans por ser muller... Gracias, papá. Por tí e pola mamá, eu son como son. Enseñácheme que non hay maior felicidad que a satisfacción de un traballo ben feito, que cuanto máis generoso máis feliz, que vale máis a casa chea de amigos que de cuartos, que a familia é o millor tesouro; que envidiar, criticar e falar mal de naide e a maior pérdida de tempo; e que se queres algo téis que conseguilo co teu esfuerzo. Ese eras tú. Por eso todos te querían e tiñas tantos amigos (e algún que outro envidioso enemigo, que de todo ten que haber na viña do Señor).
Perdóname, Piño, por divagar desta maneira. Quedamos pra ver esas fotos.:-)
Perdóname, Piño, por divagar desta maneira. Quedamos pra ver esas fotos.:-)