Oye, a ver si ponéis vuestras fotos de la Comunión y dejáis de usar la mía ya, ¿valeeee?:-) Al Pereiro no toca hasta finales de septiembre, que iremos para la gran romería de la Tuiza. Espero que Pili ya esté bien. Y que el abuelo esté disfrutando de sus nietos. Biquiños.
Y CUANDO SON LAS FIESATS EN LA TUIZA,,, esto es la iglesia q esta antes de la canda?'
Aprezado Lito: As festas na Tuiza según o meo amigo Barxés son o 25 de este mes, a igrexa istá na antigua carreteira.
Me podias informar por donde anda a miña ademiradora Xel, o digo como participante nos foros, que le deseo tuda sote do mundo, aunque so sea por o que me fixo reir. Uha aperta.
Me podias informar por donde anda a miña ademiradora Xel, o digo como participante nos foros, que le deseo tuda sote do mundo, aunque so sea por o que me fixo reir. Uha aperta.
Prezado 25, xa vexo que aproveitache moi ben os días de lecer, que volves con muta enerxía. Eu non podo dicir o mesmo, pois as nosas vacacions quedáronse en auga de castañas, pero bueno, todo se andará.
Non sei si nos teus anos novos tamén te tocou de andar a seitura polo Pereiro. Eu era pequena, pero ainda lembro cando viñan as cuadrillas polo pobo, e anque na nosa casa non había nin seitura nin malla, miña querida nai sempre tiña algún favor que dovolver a algún veciño, e ía mutas veces a levarlle a comida ós obreiros ás leiras. Eu tamén fun algunha vez cuela montada no burro e ainda me admiro cando penso no ambiente de armonía que se respiraba entre aquela xente, patrón e obreiros, cada un falando na súa lingua e ¡qué ben se entendían! O recordo máis bonito que teño é cando tornaban ó anoitecer, despois dun día cheo de calor e traballo, sempre volvían cantando.
Pero un día chegou o progreso ias máquinas, en fin, outros tempos con mutas cousas boas, sin dúbida, pero que tamén nos fixeron perder algúns valores.
Nesta época de transición, foron os tractores uns dos primeiros farragachos que fixeron alucinar a algúns vellos que ó primeiro nin se querían arrimar a eles. Pouco a pouco fóronlle collendo confianza e para máis dun convertíronse en algo imprescindible, non só para as faenas agrícolas, senón que tamén era o medio de locomoción que usaban para desplazarse a onde lle fixera falta.
Un destes "pilotos" foi o Valentín, moi coñecido nas Frierias. Ben seguro que non quedou camiño nin carretera no contorno que él non recorrera co seu "bólido". No verán, cando aumentaba o tráfico e se formaban aquelas caravanas na N525, non eran só os camións os que ían diante, non. Mutas veces por aquelas costas subindo dende Verín, alá á altura da curva da morte, o que ía a cabeceira era o descapotable de cor verde do Valentín.
Un día foi ó médico por unha doencia que tiña e o doutor deulle un volante para o especialista en Ourense.
O día da cita colleu o tractor ben de madrugada camiño da cidade. Ó chegar, como inda era cedo, parou diante dun garaxe para estirar un pouco as pernas ios cuadrís. Fóiselle o ollo para un coche que tiñan en venta, e o encargado, que non deixaba escapar ningunha ocasión, saíu e dille:
-Gústalle a máquina ¿eh?
-Pois sí señor, gústame e ben seguro que corre máis co meu tractor- responde o Valentín.
-Logo, ¿dende ónde ven no tractor?
-Eu véñolle das Frieiras, alá... preto das Portelas cara Zamora..
- ¡.... raaallo, ven vostede de ben lonxe! ¿E a qué hora se levantou, para estar aiquí as dez da mañá?
-Saínlle ás catro en punto, pero leveino bastante ben, porque a esas horas tiña a carretera todiña para min- di o Valentín cheo de orgullo.
-Pois mire, nun cochiño coma este –sinala cara o escaparate- houbérase posto en Ourense dende alá.... en dúas horiñas, mais ou menos. E hoxe deixollo por un bo prezo.
Ó Valentín xa lle era casi a hora da cita co especialista e despediuse do vendedor, prometéndolle que pensaría na oferta.
Á volta parou otra vez no garaxe, e o vendedor saíulle ó encontro, cun sorriso no morro, pensando que xa ganara o día.
-Unha ocasión coma esta nona volve a atopar, asegúrollo eu.
-Mire, estíven cavilando e votei as miñas contas –dille o Valentín rascando tras da orella- e o fin pensei, por mercar, mercabao, pero, ¿qué carallo fago eu despois en Ourense dende as seis da mañá?
Non sei si nos teus anos novos tamén te tocou de andar a seitura polo Pereiro. Eu era pequena, pero ainda lembro cando viñan as cuadrillas polo pobo, e anque na nosa casa non había nin seitura nin malla, miña querida nai sempre tiña algún favor que dovolver a algún veciño, e ía mutas veces a levarlle a comida ós obreiros ás leiras. Eu tamén fun algunha vez cuela montada no burro e ainda me admiro cando penso no ambiente de armonía que se respiraba entre aquela xente, patrón e obreiros, cada un falando na súa lingua e ¡qué ben se entendían! O recordo máis bonito que teño é cando tornaban ó anoitecer, despois dun día cheo de calor e traballo, sempre volvían cantando.
Pero un día chegou o progreso ias máquinas, en fin, outros tempos con mutas cousas boas, sin dúbida, pero que tamén nos fixeron perder algúns valores.
Nesta época de transición, foron os tractores uns dos primeiros farragachos que fixeron alucinar a algúns vellos que ó primeiro nin se querían arrimar a eles. Pouco a pouco fóronlle collendo confianza e para máis dun convertíronse en algo imprescindible, non só para as faenas agrícolas, senón que tamén era o medio de locomoción que usaban para desplazarse a onde lle fixera falta.
Un destes "pilotos" foi o Valentín, moi coñecido nas Frierias. Ben seguro que non quedou camiño nin carretera no contorno que él non recorrera co seu "bólido". No verán, cando aumentaba o tráfico e se formaban aquelas caravanas na N525, non eran só os camións os que ían diante, non. Mutas veces por aquelas costas subindo dende Verín, alá á altura da curva da morte, o que ía a cabeceira era o descapotable de cor verde do Valentín.
Un día foi ó médico por unha doencia que tiña e o doutor deulle un volante para o especialista en Ourense.
O día da cita colleu o tractor ben de madrugada camiño da cidade. Ó chegar, como inda era cedo, parou diante dun garaxe para estirar un pouco as pernas ios cuadrís. Fóiselle o ollo para un coche que tiñan en venta, e o encargado, que non deixaba escapar ningunha ocasión, saíu e dille:
-Gústalle a máquina ¿eh?
-Pois sí señor, gústame e ben seguro que corre máis co meu tractor- responde o Valentín.
-Logo, ¿dende ónde ven no tractor?
-Eu véñolle das Frieiras, alá... preto das Portelas cara Zamora..
- ¡.... raaallo, ven vostede de ben lonxe! ¿E a qué hora se levantou, para estar aiquí as dez da mañá?
-Saínlle ás catro en punto, pero leveino bastante ben, porque a esas horas tiña a carretera todiña para min- di o Valentín cheo de orgullo.
-Pois mire, nun cochiño coma este –sinala cara o escaparate- houbérase posto en Ourense dende alá.... en dúas horiñas, mais ou menos. E hoxe deixollo por un bo prezo.
Ó Valentín xa lle era casi a hora da cita co especialista e despediuse do vendedor, prometéndolle que pensaría na oferta.
Á volta parou otra vez no garaxe, e o vendedor saíulle ó encontro, cun sorriso no morro, pensando que xa ganara o día.
-Unha ocasión coma esta nona volve a atopar, asegúrollo eu.
-Mire, estíven cavilando e votei as miñas contas –dille o Valentín rascando tras da orella- e o fin pensei, por mercar, mercabao, pero, ¿qué carallo fago eu despois en Ourense dende as seis da mañá?
