Como ben din O Candil mais Teresa a imaxinación infantil é moi grande. Pero daquela, por moi medosas que foramos, ó ver a alguén ou ó chegar a casa o medo disipábase como por arte de maxia. Ó medrar, aqueles medos desaparecen pero dan lugar a outros de máis calibre que non se quitan de modo tan sinxelo. Eu escoitei fai pouco un comentario dunha desas persoas entendidas, que dixo que o país está ó borde do abismo, pero que a partir do día vinte daremos todos un paso adiante...
Apreciada Gel,ó comentario que ouviste nahu le des munta importancia, más creo quen ó dixo xa sabemos do pe que coxea. Iso do paso adiante sona cando fixe a mili, oxalá a sín sea por ó bein de tudos, más eu axo que a que ir o xeito.
Me gostan tudos os teos mensaxes, pero en especial un que puseste onte no foro de Lubian.
Uha aperta.
Me gostan tudos os teos mensaxes, pero en especial un que puseste onte no foro de Lubian.
Uha aperta.
Prezado 25, ese comentario deume muto que pensar porque é a pura realidade, estamos ó borde dun abismo, e se damos un paso adiante esnafrámonos todos abismo adentro... A perspectiva non é moi alentadora.
Aprezada Gel: Istamos mal pero, no lo querín pintar pior, olla aquí en Madride, asociazahún de restaurantes cbligou ó xefe a tirarnos ó paro a uns cuantos, dicen que depois do día 20 que nos tornan a coller, a min foime mellor, istou no paro y gañar un xornal a pintar as trasteiras dos restaurantes do xefe. O que nahún debe ser o que ouvin onte ahí nun foro cualquera, dito por un cabeza de corzo, niste caso que me perdoe o corzo.
Unha aperta
Unha aperta