Don Evaristo era un burgués retrógrado decadente.
Elvira, a súa muller, era unha gran señora, empalagada de aburrimento. Levaba a cara moi empolvada para cubrir a palidez, secuela de os anos pasados á sombra do seu home.
Un día calquera, sentados á mesa, don Evaristo repite por enésima vez a mesma cantiga dende hai mutos anos:
-Non hai dereito, que vivan igual ou millor ca nós, fáiseme insoportable.
Elvira colle a copa de viño, pecha os ollos e dí despois de soltar un suspiro:
- ¡Quérote tanto, tanto, que se tu me faltaras non podería seguir adiante..!
-Elvira, -pregúntalle un abraiado Evaristo- ¿falas tú ou fala o viño?
-Evaristo, falo eu, pero falo co viño.
Elvira, a súa muller, era unha gran señora, empalagada de aburrimento. Levaba a cara moi empolvada para cubrir a palidez, secuela de os anos pasados á sombra do seu home.
Un día calquera, sentados á mesa, don Evaristo repite por enésima vez a mesma cantiga dende hai mutos anos:
-Non hai dereito, que vivan igual ou millor ca nós, fáiseme insoportable.
Elvira colle a copa de viño, pecha os ollos e dí despois de soltar un suspiro:
- ¡Quérote tanto, tanto, que se tu me faltaras non podería seguir adiante..!
-Elvira, -pregúntalle un abraiado Evaristo- ¿falas tú ou fala o viño?
-Evaristo, falo eu, pero falo co viño.
