PEREIRO O SAN PEDRO: Amigos Piño e Mikel: Dende logo notase que somos de...

Aquí está reunido un grupo de persoas do Pereiro, seguro que todos as conoceis. Para min da primeria a última moi queridas e apreciadas. De todo o grupo, hoxe só hay duas en vida: o Paco e o meu irmán (unha cabeciña que se ve entre o Paco e o meu pai). Desexo que tódolos que xa nos diexaron estén en bo lugar mirando para nos. A foto está feita na escaleira das Marujas, duas irmás ben conocidas e lembradas por todos no pobo, a Maruja e a Antonia. A Antonia foi muto tempo a costureira. Estas escaleiras eran un famoso lugar de tertulia no cima da aldea polas tardes despois da sesta, á sombra do porche e dunha colcha que poñían no frente a modo de cortina para protexerse do sol, que nos meses de verán inda queimaba á tardiña. Alí tratábanse tódolos temas de actualidade no pobo, dende as doenzas das dúas irmás, que dito se a de paso eran de tódalas índoles, ata os últimos rumores e novas que se divulgaban de boca en boca. Tamén se levaba conta dos que pasaban pola calle, cando ían para o campo nos carros uns e a pé os outros con aparellos ó lombo como espalladoiras ou engazos. Cando volvían en xeral eran convidados a descansar un anaquiño, invitación que casi sempre era aceptada con pracer, o que enriquecía a diversidade dos temas de corversa. Os recordos que teño destas escenas son entrañables, anque as novas que se comentaban interesábanme daquela menos co montón de revistas da prensa rosa que me daban asiduamente cando elas xa as tiñan lidas, ou as revistas de modelos da Antonia, que ela lle chamaba figurís, nas que xa escollía meses antes da festa o vestido novo que me ía a facer e que tanta ilusión me facía estrear.
A cadela que ten o tío Francicso dediante que apenas se ve (neste intre, por muto que revolucione o cerebro non logro acordarme do nome) era convidada habitual na casa. Pero un bo día saíu dalí escafecendo e inda tardou un tempiño en atreverse a volver. Foi o día que lle matou un ratiño que a Maruja tiña adoptado. O bichiño saía dun buraco na parede da cociña para comer os cachiños de comida que ela lle deixaba a diario no vertedoiro. ¡Qué cabreo colleu ca pobre cadela! “ ¡Sinvergonza, eso no se fai!”, lle decía mentras ela escapaba á carreira cara a casa dos seus donos, a tía Maria e o tío Francisco
Hoxe hai xa pouca xente no pobo, pero estas lembranzas para min son tesouros que cada vez que as evoco fanme recordar que grande é o noso querido Pereiro.

Hola Gel. Esa foto faime recordar que a casa das Marujas neste intre esta a ser derrumbada. Estabase caendo e o meu primo Paco (que a comprara, xa sabes) pagoulle a un construtor para derribada y que quedase aquelo liso. Seguro que cando volvas non reconoces o sitio.

de la casa de las marujas ya solo queda la explanada.. pero gel cuando vengas a pereiro podras tomar un cafe en el escano de las marujas,,, q ya esta reformado despues de mucho trabajo en nuestra casa.... o sea q animate,,,
un bico

Xa teño ganas de tomar ese café no escano das Marujas e recordar tempos bonitos todos xuntos. Unha aperta.

pois animate, o cafe esta sempre quente
si eu non esto a chabe la ten o nino para q os la mostre
QUE MAL LO HAGO
? por donde anda nuestro cartagenero?
perdonar pero un bico
muxu bat bitzetikan

Estoy por aquí, lo que pasa es que estais todos disparados, y no puedo meter baza. Un abrazo a tod@s. Xose.

Vaia, xa me andaba preguntando eu tamén qué sería do fillo da señora Carmen. Alegróme que estés ben, en que non te olvidaras de nos. Saúdos.

gel lo teniamos acongojado...

eh.. cuidadin con Jose tratazlo bien k yo fui la k lo incorporo al foro jejeje, un abrazo.

teresa si le gusta la mar brava--- caña en el mediterraneo...

Pero Lito: Mar brava temola na costa da morte, en Fisterra e Muxia, en Cabo Vilan, ainda que has olas de cabo Silleiro entre Baiona e a Guarda non desmelloran as da costa da morte. Dende logo no Mediterraneo que eu coñezo Mazarron, Roquetas e torremolinos, de mar brava nada de nada. Ademais nestas cousas quen nos pode dar as clases e Xose como bon Marino que foi. A Xose lle digo que soio pescamos o Lucho e mais eu 12 rinchas e 8 fanecas, pero as fanecas estaban riquisimas fritas recien chegadas do mar, cunha botelliña de alvariño que nos zampamos.
Non quero facervos a boca auga, algundia faremos unha festa xuntos.
Unha aperta pra tod@s

BARXES el q anda por estos lares soy yo Mikel.. a Lito no le va el "forerismo"?
O fillo da Carmen seguro q ha sido mas marino de despacho jeeeeee pero seguro q de mares conoce mucho mas q yo... y las fanecas estaran riquisimas pero yo soy mas de niscalos y boletus,, aunque tampoco diria q no para mezclar el alvariño con unos percebes o unas angulas como las q se comieron ayer en Donosti celebrando las fiestas de San sebastian

¡Pero que dices tú mutil de comer angulas.! Si están prohibitivas, creo que este año par el día de San Sebastián muy pocas angulas se habrán comido, debe andar el kg sobre los 1000 €. Si sólo por mencionarlas ya hay que pagar.
Antes aun podías de vez en cuando dar una vuelta por la Parte Vieja de San Sebastián y en el Urola, o La Cepa, pedir una cazuelita de angulas que sabían a gloria, ahora ya ni olerlas se puede.
Eskerrikasko por recordarme este manjar, quiero pensar los buenos años que pasé por Donosti. Agur.

Amigos Piño e Mikel: Dende logo notase que somos de zonas de bo comer. Falando de angulas, pouquiñas pero na tempada na desembocadura do Miño algunhas pescan, soio as comin tres veces na vida a ultima ai mais de dez anos en Arbo (Pontevedra) e a primeira en euskadi corria o ano 1977, tal foi que de primeiro angulas a repetir, e de segundo chuleton de boi de 1Kgr, do chuleton quedara a metade. Invitados por un consignatario de buques das Arenas, e a comida fora no restaurante Ikusgarri e Deusto, todo pola marxen dereita da ria do Nervión no sentido que decorre a auga. Daquela a telefonia era analoxica non dixital, tardaban casi un ano en poñer un telfn e cado chegabas non sabian que facer. Ainda que o persoal de comercial era moi axil. Que tempos aqueles como di o refran do ¡Sñor Hilario!.
Mikel os niscalos son bos, que por certo no Tameiron dicen bois o cual e distinto, pero as angulas mellores. Veña non vos canso mais.
UNHA APERTA.