Si señor, os pobres cadávos que están casi sin cabeza, ¡teñen que mui intelixentes.!
Sendo nenos pequenos, estaba eu a porta de casa cuando pasan Daniel pai ó Daniel neno, máis unha parexa de vacas, iban arar, me dice o Daniel pequeno queres vir con nos, eu o ser meu amigo, feliz me vou con eles.
Vamos o Cayo Carro mui cerca do pueblo, mentras seu padre araba nos baixamos a unha poza que habia no prado do Pepe, nos liamos a xogar cos cádavos que mencionáis, de pronto atopamos un par de salamandras cuando as vimos tan bonitas con esas pintas amarillas é tan hermosas, toda atención se centrou en elas, abandonando os cádavos de momento, coa alegria vamos correndo a enseñarlas o Daniel padre que estaba arando, nos se nos ocurre otra cousa que metelas na boca por o rabo, cuando nos vei home con semexante civaco igual que os paxaros, pega a correr co fin de lavarnos a boca ben lavada, un tironciño de orellas, a parte de unha boa bronca para que jamas se nos ocurriría volver a coller semejantes bichos dado o moito veneno que tiñan é que ibamos a morrer.
Despois si que foi peor, empezamos a chorar porque xa nos viamos camiño do cementerio, xa non quedaba outra, solamente pediamos que nos enterraran xuntos pra non ter tanto medo.
Sendo nenos pequenos, estaba eu a porta de casa cuando pasan Daniel pai ó Daniel neno, máis unha parexa de vacas, iban arar, me dice o Daniel pequeno queres vir con nos, eu o ser meu amigo, feliz me vou con eles.
Vamos o Cayo Carro mui cerca do pueblo, mentras seu padre araba nos baixamos a unha poza que habia no prado do Pepe, nos liamos a xogar cos cádavos que mencionáis, de pronto atopamos un par de salamandras cuando as vimos tan bonitas con esas pintas amarillas é tan hermosas, toda atención se centrou en elas, abandonando os cádavos de momento, coa alegria vamos correndo a enseñarlas o Daniel padre que estaba arando, nos se nos ocurre otra cousa que metelas na boca por o rabo, cuando nos vei home con semexante civaco igual que os paxaros, pega a correr co fin de lavarnos a boca ben lavada, un tironciño de orellas, a parte de unha boa bronca para que jamas se nos ocurriría volver a coller semejantes bichos dado o moito veneno que tiñan é que ibamos a morrer.
Despois si que foi peor, empezamos a chorar porque xa nos viamos camiño do cementerio, xa non quedaba outra, solamente pediamos que nos enterraran xuntos pra non ter tanto medo.
